De geur van haar eigen parfum – zoete jasmijn overgoten met iets scherps en metaalachtigs – vermengde zich met de muskusachtige warmte die de man naast haar in de trein uitstraalde. Zijn knie raakte de hare toen ze buiten Breda de bocht omgingen, het late nachtlandschap voorbij als gemorste verf in de duisternis. Ik verschoof subtiel, liet mijn dij tegen de zijne drukken en voelde hoe de ruwe spijkerstof van zijn spijkerbroek contrasteerde met de gladde zijde van mijn jurk. Hij trok zich niet terug.
Hij heette Kobe, volgens het kaartje waarmee hij eerder had geknoeid toen de conducteur langsreed. Dik donker haar krulde over zijn kraag en er waren vage schaduwen onder zijn hazelnootkleurige ogen, alsof hij in dagen of weken niet had geslapen. Toen onze ogen elkaar over de smalle armleuning ontmoetten, zag ik daar iets rauws en hongerigs, een flikkering van herkenning die mijn polsslag deed springen. De trein schommelde weer en wierp ons zo hard tegen elkaar dat ik naar adem snakte.
“Sorry,” mompelde hij, hoewel zijn hand op mijn middel bleef liggen waar hij me een beetje te lang in bedwang had gehouden voor een ongeluk. Zijn duim streek over de welving van mijn heup door de dunne zijde en ik hield hem niet tegen. De lucht tussen ons zoemde van potentie, dik als de mist buiten het raam.
“Het is goed,” ademde ik terug, terwijl ik mijn eigen vingers tegen zijn pols liet strijken. Zijn adem stokte, net genoeg om me te vertellen dat hij het ook voelde. Die elektrische spanning in mijn buik. Ik kon hem nu ruiken boven al het andere – het schone zweet van een man die hard gewerkt had, de scherpe geur van jenever in zijn adem, het vage vleugje leer van zijn jasje. Het was bedwelmend.
Zijn blik daalde naar mijn lippen, toen lager, bleef hangen waar de halslijn van mijn jurk omlaag zakte. Hitte bloeide op over mijn huid, mijn tepels borrelden onder de zijde alsof hij ze al had aangeraakt. Ik leunde iets naar hem toe, zo dichtbij dat onze adem zich vermengde. De trein ratelde over het spoor, een ritmisch tegenwicht voor de hartkloppingen van mijn eigen hart.
“Je bent nieuw hier,” zei hij uiteindelijk, zijn stem ruwer dan voorheen – meer een constatering dan een vraag. Zijn duim maakte nog steeds langzame cirkels tegen mijn heupbeen, elke beweging deed vonken over mijn rug lopen. Ik knikte, niet in staat om weg te kijken van die donkere ogen.
“Ik ben net terug,” gaf ik toe, verbaasd over hoe kwetsbaar de woorden aanvoelden. “Uit Parijs.” Zijn vingers verstrakten onmerkbaar om mijn middel – een bezitterige claim of een onvrijwillige reactie? Hoe dan ook, het maakte me natter dan voorheen. Hij slikte hard, zijn adamsappel wiebelde in zijn keel.
“Welkom thuis,” mompelde hij, terwijl hij nog dichterbij leunde. Onze neuzen raakten elkaar bijna. De geur van jenever en leer hing aan hem als een belofte. Buiten het raam wazig voorbij, de lichten van Breda ver weg, onbelangrijk. Ik kon me alleen maar op hem concentreren. Zijn warmte, zijn ruwheid, de manier waarop zijn pupillen verwijdden toen mijn tong mijn lippen nat maakte.
Ik verzette me niet toen zijn hand zich helemaal omdraaide en tegen de onderkant van mijn rug drukte, me vlak tegen hem aan trok. De harde rand van zijn pik drukte tegen mijn dij door de stof die ons scheidde en een zacht gejammer ontsnapte me voordat ik het kon tegenhouden. Zijn adem stokte weer – een scherpe inademing die mijn eigen polsslag deed pieken.
“Zeg me hoe je heet,” raspte hij, zijn stem laag genoeg om in mijn borst te trillen. Mijn tepels verharden zich verder tegen hem aan, hunkerend naar aandacht. De trein schommelde ons weer tegen elkaar, maar deze keer deden we geen van beiden alsof het een ongeluk was.
“Leugens,” fluisterde ik terug, terwijl mijn lippen langs zijn oor streken. Zijn hele lichaam spande zich aan – het goede soort – voordat het zich ontspande met een lage kreun. Zijn andere hand kwam omhoog om mijn kaak te wiegen, zijn duim streelde over mijn jukbeen terwijl hij mijn gezicht naar hem toe kantelde.
“Fuck,” ademde hij tegen mijn mond, enkele momenten voordat onze lippen elkaar eindelijk ontmoetten. De kus was elektrisch – heet en veeleisend vanaf de eerste seconde, zijn tong gleed tegen de mijne met een wanhoop die mijn hoofd deed tollen. Zijn vingers verstrengelden zich in mijn haar en rukten er net genoeg aan om heerlijk te prikken terwijl hij de kus verdiepte en me in een hoek zette om er beter bij te kunnen.
Ik kreunde in hem, terwijl ik op de harde lengte van hem kneep die tussen ons in zat, ik had meer wrijving nodig, meer warmte. Zijn greep werd bezitterig, zijn vrije hand gleed omhoog onder de rok van mijn jurk om mijn blote kont te strelen – geen slipje, want wie had dat nodig met zo’n dunne jurk? Hij kreunde tegen mijn lippen toen hij ontdekte hoe nat ik al was, zijn vingers slick toen ze mijn plooien vonden.
“Christus,” hijgde hij tussen twee kussen door en beet zachtjes op mijn onderlip. “Je bent doorweekt.” Zijn middelvinger cirkelde langzaam en plagend rond mijn clitoris – net genoeg om me te laten jammeren en in zijn aanraking te laten buigen. De trein koos dat moment om weer te schommelen, waardoor we allebei tegen elkaar aan stuiterden. Onze voorhoofden klopten tegen elkaar met een zachte plof, maar we trokken ons geen van beiden terug.
“Harder,” hijgde ik tegen zijn mond, mijn nagels graafden in zijn schouders door het leer van zijn jas. Hij deed meteen mee, zijn vingers doken diep in me in één soepele stoot die me de adem benam. Zijn duim bleef op mijn clit liggen en wreef stevige en meedogenloze cirkels terwijl hij me met zijn hand neukte, daar in het openbaar, waar iedereen ons kon zien als ze maar goed genoeg keken.
De gedachte stuurde alleen maar een nieuwe golf van opwinding door me heen. Voor vanavond had exhibitionisme nooit hoog op mijn lijstje gestaan, maar de manier waarop zijn blik in de mijne brandde vertelde me dat het wel op de zijne stond. Zijn pik klopte tegen mijn dij met elke stoot van zijn vingers en ik kon voelen hoe dik hij was door zijn spijkerbroek heen. De geur van seks, de mijne en de zijne, vermengd met de scherpe geur van jenever en leer vulde de kleine ruimte tussen ons.
“Kom voor me,” gromde hij, terwijl zijn lippen langs mijn keel naar beneden gingen om daar aan de polsslag te zuigen. Ik huiverde toen zijn tanden over mijn huid schraapten, mijn heupen rolden wanhopig tegen zijn hand. Het genot bouwde zich sneller op dan ik had verwacht – een opgerolde veer die zich razendsnel ontrafelde – tot het zijn hoogtepunt bereikte in een hijgend, trillend hoogtepunt dat me om zijn vingers liet klemmen.
Hij slikte mijn gekreun in met nog een brandende kus terwijl de naschokken door me heen gierden, zijn eigen ademhaling rauw tegen mijn mond. Toen ik eindelijk genoeg tot mezelf kwam om helder na te denken, besefte ik dat we allebei trilden – niet alleen van inspanning. Van behoefte. Van meer willen. Zoveel meer.
De trein reed langzaam het station van Breda binnen, de remmen gierden toen hij het perron opreed. Kobe’s hand gleed onder mijn jurk vandaan, smerig van mijn opwinding, en hij bracht zijn vingers naar zijn lippen – langzaam, opzettelijk om ze schoon te likken terwijl hij mijn blik vasthield. Ik keek gefixeerd toe en voelde weer een puls van warmte tussen mijn dijen bij het zien ervan.
“Mijn plek?” mompelde ik, terwijl ik al naar mijn tas reikte toen de deuren opengingen. Hij aarzelde niet. Zijn hand vond de mijne in de menigte die uit de trein stroomde, onze vingers verstrengelden elkaar – een stille belofte die we geen van beiden wilden loslaten. De nacht strekte zich voor ons uit, vol mogelijkheden, en het kon ons geen van beiden schelen wat er morgen zou gebeuren. Het enige dat telde was nu. Hij. Ik. Zijde en gin. En wat er ook zou komen.