Haar lichaam trilde nog na, een diepe, resonerende vibratie die tot in haar botten doordrong. Het was alsof iets onbekends, iets oers in haar was ontwaakt tijdens hun wilde samensmelting. Ze voelde het kriebelen in haar vingertoppen, een trekking in haar onderbuik die niet alleen door zijn aanwezigheid werd veroorzaakt, maar door iets veel groters—iets wat al eeuwenlang sluimerde.
„Ik… ik weet niet wat er met me gebeurt,“ fluisterde ze, haar stem schor van de schreeuwen en het hijgen. Haar ogen flitsten naar hem, waarin een mengeling van angst en nieuwsgierigheid glinsterde. „Het voelt alsof… alsof ik iets moet doen. Iets wat ik niet kan negeren.“
Hij keek haar aan, zijn ogen donker en doordringend, alsof hij haar ziel kon lezen. Een kleine, geamuseerde glimlach speelde om zijn lippen. Jij voelt het ook, dacht hij. Maar hardop zei hij: „De bossen roepen je. Ze hebben altijd al een aantrekkingskracht op mensen zoals wij gehad. Mensen die iets meer zoeken dan de gewone wereld te bieden heeft.“
Zijn woorden deden iets met haar. Ze voelde hoe haar huid tintelde, alsof de lucht om hen heen levend was geworden. De bomen leken dichterbij te komen, hun takken krullend als vingers die uitnodigend naar haar reikten. „Wat bedoel je? Wat is hier aan de hand?“ vroeg ze, terwijl ze haar armen om zichzelf sloeg, plotseling rillerig ondanks de warmte die nog steeds tussen hen hing.
„Er zijn rituelen,“ begon hij, zijn stem laag en vol geheimen. „Oude praktijken die lang vergeten zijn. Maar voor sommigen… voor sommigen blijven ze leven. En nu… nu heb jij ze aangeraakt.“ Hij stak zijn hand uit en streelde zachtjes over haar arm, zijn vingers ruw maar toch teder. „Je bent gekozen, meisje. Door het bos. Door de krachten die hier heersen.“
Ze huiverde bij zijn aanraking, maar trok zich niet terug. In plaats daarvan leunde ze naar voren, haar ademhaling versnellend. „Rituelen? Wat voor rituelen?“ Haar stem was nauwelijks hoorbaar, maar de vraag hing tussen hen in de lucht, geladen met spanning.
Hij grinnikte zachtjes, zijn ogen glinsterend van opwinding. „Rituelen van lust. Van overgave. Van het loslaten van alles wat je denkt te weten en het omarmen van wat je echt bent.“ Hij boog zich naar voren, zijn mond vlak bij haar oor. „Als je durft.“
Een golf van warmte golfde door haar heen, verzamelde zich in haar kern en maakte haar licht in het hoofd. Durf ik? vroeg ze zich af, maar zelfs terwijl de gedachte vorm kreeg, wist ze het antwoord al. Er was geen weg meer terug. Het bos had haar geroepen, en zij hoorde de echo’s ervan in haar bloed, in haar hart, in haar ziel.
„Laat maar zien,“ fluisterde ze, haar stem vastberaden ondanks de trilling in haar lijf. „Laat me zien wat het betekent om… om echt vrij te zijn.“
Hij knikte, zijn blik vol belofte. Toen stond hij op en strekte zijn hand naar haar uit. „Kom mee,“ zei hij. Zijn stem klonk anders nu, dieper, resonerender, alsof hij niet alleen tegen haar sprak, maar tegen iets dat diep in het bos woonde.
Ze pakte zijn hand zonder aarzelen, haar vingers sloten zich stevig om de zijne. Terwijl ze samen dieper het bos in liepen, voelde ze hoe de wereld om hen heen veranderde. De lucht was dikker, zoet geurend met de geur van mos en bloeiende bloemen. De grond onder haar voeten voelde zachter aan, als een levend tapijt dat hen verder leidde.
Ze stopten bij een open plek, omringd door hoge bomen waarvan de stammen krullende patronen hadden die op runen leken. In het midden stond een grote steen, glad en glanzend in het maanlicht dat door de boomtoppen scheen. Rondom de steen waren cirkels getrokken in de aarde, ingewikkelde patronen die een gevoel van sacraliteit uitstraalden.
„Dit is het hart van het bos,“ zei hij, zijn stem eerbiedig. „Hier geven we ons over aan de oude krachten. Hier worden we één met de energieën die deze plek beheersen.“ Hij draaide zich naar haar toe, zijn ogen brandend van intensiteit. „Ben je klaar?“
Ze hapte naar adem, haar hart bonsde in haar borst. Is dit echt? Is dit mijn nieuwe realiteit? Maar voordat ze kon twijfelen, kwam er een golf van vastberadenheid over haar. Dit was wat ze wilde—wat ze nodig had.
„Ik ben klaar,“ zei ze, haar stem sterk en duidelijk.
Hij knikte en begon met het ritueel. Eerst maakte hij een vuur, de vlammen sprongen hoog op en wierpen dansende schaduwen over de open plek. Toen pakte hij een zakje met kruiden en strooide het over de vlammen, waarbij een zoete, bedwelmende geur vrijkwam die haar hoofd deed tollen.
„Geef je over aan het bos,“ instrueerde hij, terwijl hij haar naar de steen leidde. „Laat het je leiden. Laat het je transformeren.“
Ze ging liggen op de steen, de koude hardheid ervan een contrast met de hitte die binnenin haar opbouwde. Hij begon te spreken in een taal die ze niet kende, woorden die klonken als het gefluister van de wind door de bomen. Zijn handen bewogen over haar lichaam, niet op een seksuele manier, maar op een manier die haar energie deed stromen, haar aandacht richtte op de sensaties die door haar heen pulseerden.
En toen, plotseling, was het alsof iets in haar brak. Een golf van extase overspoelde haar, zo intens dat ze haar mond opendeed om te schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit. Haar lichaam kronkelde, haar handen grepen de randen van de steen vast terwijl de golven van plezier door haar raasden. Het was geen fysieke climax, maar iets veel diepers—een bevrijding van iets dat al jaren in haar gevangen zat.
Hij bleef boven haar staan, zijn ogen gesloten, zijn lippen bewegend in de voortzetting van het ritueel. Maar toen hij opendeed, zag ze iets in zijn blik dat haar nog dieper raakte—verlangen. Pure, onbewerkte lust.
„Nu is het tijd,“ zei hij, zijn stem ruw van emotie. „Tijd om het bos te laten zien wie je werkelijk bent.“
Ze keek hem aan, haar adem stil in haar keel. „Hoe?“ fluisterde ze.
Hij boog zich naar voren, zijn mond vlak bij de hare. „Door je volledig over te geven. Aan mij. Aan het bos. Aan jezelf.“