„Ik heb iets speciaals voor je gepland,” zei Lars, zijn stem laag en verleidelijk. Hij sloeg zijn arm om haar schouder terwijl ze door de stille straten liepen, de koude avondlucht prikte op Stéphanie’s huid. Ze voelde een mix van opwinding en nervositeit, maar vooral een diepe nieuwsgierigheid naar wat hij bedoelde.
„Waar gaan we naartoe?” vroeg ze, haar blik omhoog gericht naar zijn scherpe kaaklijn. „Dat is een verrassing,” antwoordde hij, zijn lippen krullend in een mysterieus glimlachje. „Maar denk eraan, Stephanie… vertrouw me.”
Haar hart bonsde. Vertrouwen. Dat was precies wat hij sinds het begin bij haar had opgebouwd, beetje bij beetje, totdat ze zichzelf volledig aan hem durfde over te geven. En nu? Nu leek het alsof hij haar naar een nieuwe grens wilde leiden, een die ze nog niet eerder had verkend.
Na een korte rit in zijn auto kwamen ze aan bij een onopvallend gebouw, verstopt in een rustige steeg. De gevel was donker, bijna somber, met alleen een kleine neonlichten rondom de ingang. Lars parkeerde en draaide zich naar haar toe. „Klaar om iets nieuws te ervaren?” vroeg hij, zijn ogen flikkerend van anticipatie.
Stéphanie knikte, hoewel haar handen lichtjes trilden. „Ja,” fluisterde ze. „Met jou ben ik altijd klaar.”
Hij grinnikte zachtjes, pakte haar hand en begeleidde haar naar binnen. De sfeer veranderde direct toen ze de deur doorliepen. Het doffe geluid van zachte muziek vulde de ruimte, gemengd met het geritsel van fluisterende stemmen. De binnenkant was decadent—roodfluwelen muren, gedimde lichten, en een luchtje dat een mengeling was van parfum en iets zoets, iets verbodens.
„Welkom in mijn wereld,” mompelde Lars terwijl hij haar mee naar een bar leidde. Stéphanie keek om zich heen, haar ogen probeerden alles in zich op te nemen zonder te veel op te vallen. Overal waren mensen—koppels, groepen, sommigen gehuld in kostuums en maskers, anderen vrijgevochten in hun kledingkeuze. Iedereen leek deel uit te maken van een ongezegd geheim, en Stéphanie besefte al snel dat dit geen gewone club was.
„Wat is dit plaats?” vroeg ze, terwijl Lars twee glazen champagne bestelde.
„Een plek waar mensen komen om zichzelf te bevrijden,” antwoordde hij, zijn ogen op haar gericht. „Geen oordelen, geen grenzen. Hier kun je ontdekken wie je echt bent.”
Ze nam het glas aan dat hij haar aanreikte, haar vingers raakten even de zijne. „En jij… denk je dat ik dat kan? Mijzelf bevrijden?”
Lars boog zich naar haar toe, zijn adem warm tegen haar oor. „Ik weet zeker dat je veel meer kunt dan dat. Maar je moet wel durven.” Zijn woorden bezorgden haar rillingen, niet alleen omdat ze sexy klonken, maar ook omdat ze de waarheid bevatten. Er zat iets in haar—iets wat ze altijd had onderdrukt—dat hier, nu, naar boven kwam borrelen.
Nadat ze hun drankjes hadden afgemaakt, nam Lars haar mee naar een andere ruimte, achter een zware gordijn. Hier was het minder verlicht, en de muziek werd overstemd door zachte kreunen en gefluister. Stéphanie’s ogen pasten zich langzaam aan aan het halfduister, en wat ze zag, deed haar blozen en tegelijkertijd opgewonden raken.
Overal waren paren betrokken bij intieme handelingen—geen haast, geen gêne, alleen pure passie. Sommigen keken toe, anderen werden bekeken. Haar mond viel open bij het besef: dit was een plek waar voyeurisme en exhibitionisme samensmolten tot één intense ervaring.
„Dit… dit is…” begon ze, maar haar stem haperde.
„Ja?” drong Lars aan, zijn blik onderzoekend. „Zeg het maar.”
„Intiem,” fluisterde ze uiteindelijk. „Maar ook… spannend.”
Hij glimlachte tevreden. „Precies. En nu is het jouw beurt om te beslissen of je alleen wilt kijken… of meedoen.”
Stéphanie haalde diep adem, haar lichaam tintelde van de mogelijkheden. Haar instinct zei haar dat ze moest vluchten, maar haar verlangen—een verlangen dat Lars in haar had aangewakkerd—duwde haar verder. „Ik wil… meedoen,” bekende ze aarzelend.
Lars’ ogen flitsten van goedkeuring. „Goed,” zei hij, terwijl hij zijn jasje uitdeed en zijn overhemd wat losser maakte. „Dan laat ik je zien hoe het werkt.”
Hij nam haar hand en trok haar dichter naar zich toe, zijn lippen zochten de hare op in een langzame, gepassioneerde kus. Stéphanie smolt tegen hem aan, haar handen grepen zijn overhemd vast terwijl ze zich overgaf aan de sensatie. Toen, geleidelijk, voelde ze dat andere ogen op hen waren gericht. Eerst schrok ze—ze had nog nooit seksueel contact gehad waar iemand naar keek—, maar toen merkte ze dat het gevoel van bekeken worden haar nog meer opwond.
„Je doet het geweldig,” prees Lars tussendoor, zijn handen speelden langs haar taille. Stéphanie kon niet anders dan teruglachen, haar eigen handen begonnen hem aan te raken—eerder schuchter, maar steeds zelfverzekerder. De combinatie van zijn aanraking en het weten dat ze bekeken werd, joeg haar libido naar nieuwe hoogten.
„Meer,” smeekte ze, haar ademhaling ging sneller. Lars tikte haar kin aan om haar aandacht terug te krijgen. „Niet zo snel. We moeten eerst zorgen dat iedereen een goede show heeft.” Hij knipoogde, waardoor ze besefte dat dit een spel was—een waarbij zowel publiek als acteurs een rol hadden.
Langzaam trok hij haar shirt omhoog, waarna hij het over haar hoofd tilde en naast hen gooide. Haar borsten werden omhuld door een satijnen bh, die hij snel losmaakte. Er ging een collectief gesnuif door de ruimte toen ze blootgesteld werd, maar in plaats van angst voelde Stéphanie trots. Het was een vreemd, nieuw gevoel—iets wat ze nooit eerder had meegemaakt.
„Ga zo door,” moedigde Lars aan, terwijl hij zijn handen gebruikte om haar tepels te stimuleren. Ze kreunde, haar hoofd viel achterover terwijl ze genoot van de sensaties. Ondertussen bleven zijn ogen strak op haar gericht, net als dat van verschillende toeschouwers.
Steeds meer mensen stopten met hun eigen activiteiten om hen gade te slaan, en Stéphanie besefte dat ze het middelpunt van de aandacht was geworden. In plaats van zich ongemakkelijk te voelen, dreef ze op de golven van bewondering en lust. Ze wilde dat iedereen zag hoe hij haar behandelde—hoe hij haar nodig had, en zij hem.
Plotseling duwde Lars haar voorzichtig op een bank, zijn lichaam boven het hare. Stéphanie voelde zich klein—kwetsbaar zelfs—, maar ook machtig. Dit was een kant van haar die niemand ooit eerder had gezien, en nu was ze klaar om het te laten zien.
„Vertel me wat je wilt,” fluisterde hij, zijn adem tegen haar nek.
Terwijl de spanning tussen hen groeide en de ogen van de toeschouwers op hen gericht bleven, zweefde Stéphanie ergens tussen realiteit en fantasie. „Ik wil… dat je me laat zien wat echte passie is,” antwoordde ze, haar stem vol verlangen.
Lars glimlachte—dat verdomde, zelfverzekerde glimlach—en antwoordde: „Dat kan ik wel regelen.”