Stéphanie’s lichaam trilde nog na van de intense sensatie die door haar heen golfde. Lars trok zijn vingers langzaam terug, en ze voelde onmiddellijk het gemis van zijn aanraking. Haar borst ging op en neer terwijl ze naar adem hapte, haar ogen bleven gesloten alsof ze nog steeds probeerde te begrijpen wat er net was gebeurd.
„Je bent zo mooi als je je overgeeft,” fluisterde Lars zachtjes tegen haar oor. Zijn stem was ruw, gevuld met een verlangen dat haar rillingen bezorgde. Ze opende haar ogen, en in het schemerige licht zag ze hoe hij haar aankeek—alsof hij elk detail van haar wilde vastleggen. Het maakte haar nerveus, maar tegelijkertijd verliefd op de aandacht.
„Ik… ik heb dit nog nooit…” De woorden kwamen haperend uit haar mond, maar Lars legde een vinger op haar lippen om haar stilte te vragen.
„Het is goed,” zei hij rustig. „Je hoeft niets uit te leggen. Ik wil gewoon dat je geniet.”
Met die woorden boog hij zich naar voren en kuste haar opnieuw, deze keer zachter, bijna tedere. Stéphanie’s handen gleden langs zijn schouders, haar vingers speelden met de stof van zijn overhemd. Ze durfde niet echt iets anders te doen—haar lichaam leek nog steeds in shock van wat er net gebeurd was. Maar toen zijn tong de hare ontmoette, voelde ze haar angst smelten. In plaats daarvan groeide er een ander gevoel; een gevoel van durf, van verlangen om meer te weten… meer te voelen.
Lars merkte haar aarzeling en glimlachte tegen haar. Langzaam pakte hij haar hand en leidde die naar de riem van zijn broek. Hij liet haar kort aanvoelen hoe gespannen hij al was—hoezeer ook hij naar dit moment had verlangd. Het gaf haar een vreemd gevoel van macht, wetend dat ze hem zo kon beïnvloeden, zelfs als ze zichzelf nog amper begreep.
„Wil je me?” vroeg hij zachtjes, terwijl zijn duim over haar pols streelde.
Haar mond werd droog; haar hart bonsde zo hard dat ze dacht dat het elk moment uit haar borst zou springen. „Ik… ik weet het niet,” fluisterde ze terug. Maar terwijl ze het zei, voelde ze hoe haar vingers alvast zijn riem begonnen los te maken. Het was alsof haar lichaam een eigen wil had gekregen—een wil die sterker was dan haar twijfels.
Lars hielp haar geduldig, totdat zijn broek openviel en het laatste obstakel tussen hen verdween. Stéphanie keek naar beneden, en voor het eerst in haar leven zag ze een man volledig bloot. Ze ademde diep in, probeerde zichzelf gerust te stellen, maar het was moeilijk. Alles aan hem was zo groot, zo indrukwekkend dat ze even overweldigd was.
„Het komt goed,” beloofde hij, terwijl hij zijn handen rustig op haar heupen legde. Zijn aanraking kalmeerde haar direct, zoals altijd. „Ik zal voorzichtig zijn.”
Ze knikte, nog steeds niet in staat om iets te zeggen. En toen leidde hij haar langzaam naar achteren, zodat ze op de rand van zijn bureau kwam te zitten. Het hout voelde koel tegen haar huid, maar dat weerhield haar er niet van om hem aan te kijken—hem te vertrouwen met alles wat ze had.
Langzaam, alsof hij elke beweging overwoog, nam Lars positie tussen haar benen. Zijn handen streelden langs haar dijen, omhoog naar haar heupen, en daalde weer af naar de binnenkant van haar knieën. Elke aanraking was elektrisch, maar ook geruststellend. Toen hij eindelijk zijn lichaam naar haar toe bracht, voelde ze iets warms en hard tegen haar natte opening drukken.
Stéphanie sloot haar ogen en beet op haar lip, nerveus maar toch opgewonden. Ze wist dat dit het moment was waar ze zo bang voor was geweest, maar nu het hier was… kon ze alleen maar denken aan hoezeer ze het wilde. Ze greep stevig in de rand van het bureau terwijl Lars langzaam naar voren duwde.
De eerste druk deed haar pijn; een scherpe steek die ze helemaal niet had verwacht. Ze kreunde zachtjes, en Lars stopte onmiddellijk.
„Rustig maar,” mompelde hij, terwijl hij haar gezicht streelde. „We gaan er samen doorheen.”
Hij trok zich een klein stukje terug, waardoor de druk wat verminderde, en toen Stéphanie langzaam begon te ademen, duwde hij opnieuw naar voren. Deze keer was de pijn minder intens, en geleidelijk aan voelde ze hoe haar lichaam zich aanpaste. Naarmate hij verder doordrong, veranderde de pijn in iets anders—iets vol en vervullend dat haar buiten adem maakte.
Toen hij eindelijk helemaal in haar zat, bleef hij even stil staan, hun ademhaling synchroon. Stéphanie’s handen waren nog steeds strak om de rand van het bureau geklemd, maar nu voelde ze ook zijn handen die haar heupen stevig vasthielden. Zijn lichaam voelde zo dichtbij, zo intiem, dat ze bijna niet geloofde dat dit echt gebeurde.
„Voel je het?” vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn heupen subtiel draaide. Het kleine beweging zorgde ervoor dat er een nieuwe golf van gevoelens door haar heen golfde.
Ze kon niet anders dan knikken, haar stem verloren in een mengeling van verwarring en extase.
En toen begon hij te bewegen. Eerst langzaam, elke duw precies berekend, zodat Stéphanie elke centimeter van hem kon voelen. Maar naarmate haar lichaam meer ontspande, werden zijn bewegingen dieper, harder. Ze voelde hoe haar lichaam reageerde, hoe haar spieren zich samentrokken om hem dichter bij zich te houden.
Lars’ ademhaling werd zwaarder, en ze hoorde hem zachtjes vloeken onder zijn stoom. Dat maakte haar alleen maar geiler. Haar handen lieten de rand van het bureau los en vonden zijn schouders, waarna ze haar nagels lichtjes in zijn huid groef.
„Doe mij pijn,” fluisterde ze plotseling, zonder echt te beseffen waar de woorden vandaan kwamen. Maar het voelde juist—alsof die donkere kant in haar eindelijk erkend wilde worden.
Lars pauzeerde even, alsof hij wilde controleren of hij het goed had gehoord. Maar toen hij de ernst in haar ogen zag, versnelden zijn bewegingen. Hij greep haar stevig vast en trok haar lichaam naar de zijne, terwijl zijn heupen tegen de hare klapten. Elke slag was nu harder, urgenter, en Stéphanie voelde hoe haar lichaam reageerde—hoe de spanning in haar kern zich opbouwde.
„Zo bedoel je het, hè?” grinnikte hij laag, zijn stem vol met een mix van dominerende liefde en lust. „Je wilt voelen wie ik ben.”
Ze kon alleen maar kreunen, haar hoofd gooide naar achteren terwijl haar lichaam zich oprichtte om meer van hem te nemen. Haar tepels waren hard geworden, wrijvend tegen zijn borstkas elke keer dat hij haar raakte.
Plotseling voelde Stéphanie een explosie van sensaties die zich door haar hele lichaam verspreidden. Haar spieren verkrampten, haar adem stokte, en voor een moment was alles wit. Het orgasme overspoelde haar met een intensiteit die ze nog nooit had meegemaakt. Haar lichaam trilde terwijl ze zich vastklampte aan Lars, die zelf ook zijn climax naderde.
Terwijl hij nog diep in haar zat, voelde ze zijn warmte zich in haar verspreiden. Ze voelde hoe hij zichzelf volledig aan haar overgaf, net zoals zij aan hem had gedaan.
Een stilte viel over hen, slechts onderbroken door hun zware ademhaling. Lars bleef boven haar hangen, zijn voorhoofd tegen de hare drukkend.
„Dit is pas het begin,” fluisterde hij, terwijl hij haar kin optilde zodat ze elkaar aankeken. „Er is nog zoveel meer wat ik je wil leren.”
Stéphanie’s hart bonsde opnieuw, maar dit keer niet van angst. Dit keer was het omdat ze besefte dat ze smachtte naar meer—meer van hem, meer van dit.
„Leer me dan,” fluisterde ze terug, haar stem zwak maar vol verlangen.