Lars’ vingers trilden lichtjes terwijl hij Nina’s heupen vasthield, zijn blik vastgehaakt aan de hare. Er lag een onrust in zijn ogen, iets wat Nina meteen opmerkte. Ze tilde haar hand naar zijn wang, haar duim streelde zachtjes over zijn huid. “Wat denk je?” vroeg ze, haar stem laag en kalmerend.
Hij slikte, zijn keel schoot op en neer. “Ik… ik heb iets wat ik nooit met iemand heb gedeeld,” fluisterde hij, bijna alsof hij bang was dat de woorden zelf hem zouden verraden. Zijn ogen dwaalden even af, maar Nina’s zachte tik op zijn kin bracht zijn blik terug naar haar.
“Je bent hier om jezelf te ontdekken, Lars. Niets is te gek. Niets.” Haar stem was stevig, geruststellend. Ze kon zien hoe hij worstelde met zichzelf, het gewicht van een geheim dat hij al te lang met zich meedroeg.
Hij haalde diep adem, zijn borstkas zette uit. “Ik… ik fantaseer erover om…” Hij pauzeerde, zijn lippen trilden. “Om gedomineerd te worden.”
De kamer leek even stil te vallen. Nina’s gezicht bleef neutraal, geen spoortje oordeel te bespeuren. In plaats daarvan knikte ze langzaam, haar vingers bleven zachtjes over zijn huid strijken. “Dat is niets om je voor te schamen,” zei ze rustig. “Het is een verlangen, net als elk ander. En het mooie is dat we er samen mee kunnen spelen, als jij dat wilt.”
Lars’ ogen werden groot, een mix van opluchting en spanning. “Echt? Je vindt het niet… raar?”
Nina glimlachte, een warme, begripvolle glimlach. Iedereen heeft zijn eigen verlangens, dacht ze. “Absoluut niet. Het gaat erom dat we duidelijk communiceren en grenzen respecteren.” Ze boog zich iets dichter naar hem toe, haar adem strijkend langs zijn oor. “Wil je dat ik je laat zien hoe dat kan voelen? Stap voor stap, op jouw tempo?”
Een rilling liep over zijn rug, en hij knikte, bijna onmerkbaar. “Ja… Alsjeblieft.”
Ze pakte zijn hand en leidde hem naar het midden van de kamer. “Dan gaan we beginnen,” zei ze, haar stem nu met een commanding edge die hij nog niet eerder had gehoord. “Maar eerst moeten we een paar regels bespreken. Dat doen we altijd, oké?”
Hij knikte weer, zijn ogen vol vertrouwen. “Oké.”
“Goed.” Ze stond nu recht tegenover hem, haar houding zelfverzekerd maar niet bedreigend. “We gebruiken een safeword. Als je op elk moment wilt stoppen, zeg je ‘rood’. Snap je?”
“Rood,” herhaalde hij, zijn stem steviger dan verwacht.
“Precies. En als je tijdelijk pauze nodig hebt, of als je onzeker bent, zeg je ‘geel’. Alles anders dan dat betekent dat je ermee instemt. Duidelijk?”
“Duidelijk.”
Nina glimlachte, een flits van trots in haar ogen. “Mooi. Nu, ga op je knieën zitten.”
Er ging een trage, nerveuze trilling door Lars’ lichaam, maar hij gehoorzaamde, zijn knieën buigend tot hij op de grond zat. Nina deed een stap achteruit, haar armen kruisend terwijl ze hem observeerde. “Adem diep in,” instrueerde ze. “En laat los. Dit gaat niet over controle verliezen, maar over vertrouwen vinden.”
Hij sloot zijn ogen, zijn borstkas rees en daalde terwijl hij haar aanwijzingen volgde. Nina zag hoe zijn lichaam langzaam ontspande, hoe de spanning uit zijn schouders verdween. Ze boog zich naar voren, haar hand pakte zijn kin en tilde zijn gezicht omhoog zodat hij haar aankeek. “Open je ogen.”
Zijn oogleden gingen langzaam open, en hun blikken ontmoetten elkaar. Er lag een mengeling van angst en opwinding in zijn ogen, een combinatie die Nina maar al te goed kende. “Je doet het goed,” fluisterde ze. “Laat me nu horen wat je nodig hebt.”
Lars’ mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. Hij leek te worstelen met de woorden, alsof hij bang was ze hardop uit te spreken. Nina’s vingers wreven zachtjes over zijn kaaklijn. “Schrik niet terug, Lars. Dit is jouw moment.”
Een diepe zucht ontsnapte zijn borst. “Ik wil… Ik wil dat je bepaalt wat er gebeurt,” fluisterde hij eindelijk. De woorden klonken kwetsbaar, maar ook bevrijdend.
Nina knikte langzaam, een glimlach speelde rond haar lippen. “Dat kan ik doen,” zei ze, haar stem donkerder geworden. “Maar vergeet niet: alles gebeurt op jouw voorwaarden.”
Ze liet zijn kin los en stapte achter hem, haar handen rustend op zijn schouders. Haar vingers drukten zachtjes in zijn spieren, een subtiele aanraking die toch genoeg was om hem weer te laten rillen. “Blijf zo,” beval ze, haar stem zacht maar firm. Haar handen bewogen langzaam naar beneden, langs zijn rug, haar nagels lichtjes krassend over zijn shirt.
Lars’ ademhaling versnelde, zijn schouders spanden zich weer onder haar aanraking. Nina kneep zachtjes in zijn schouderbladen. “Ontspan,” mompelde ze, haar lippen bijna tegen zijn oor. “Geef je over.”
Haar handen gleden verder naar beneden, naar zijn heupen. Ze voelde hoe zijn lichaam reageerde, elke aanraking die ze maakte werd met spanning beantwoord. Met één hand pakte ze zijn pols en legde deze achter zijn rug. “Zo,” zei ze, haar stem laag en dominant. “Hou dit vast.”
Lars gehoorzaamde zonder protest, zijn vingers klemden zich vast om zijn andere pols. Nina’s andere hand gleed langs zijn zij, haar vingers deden zijn shirt omhoog totdat zijn huid bloot kwam te liggen. Haar nagels tekenden kleine patronen op zijn onderrug, de aanrakingen waren zacht maar intens genoeg om hem naar adem te doen happen.
“Voel je dat?” fluisterde ze, haar mond dichtbij zijn nek. “Die spanning? Die is van jou. Maar ik bepaal waar het heengaat.”
Hij knikte, zijn hoofd viel iets naar achteren, een diepe zucht ontsnapte zijn lippen. Nina’s lippen raakten zijn nek, eerst zachtjes, dan met meer druk. Haar tanden graasden over zijn huid, een subtiel teken van dominantie dat hem direct in vuur en vlam zette.
“Jij luistert heel goed,” prees ze, haar stem vol warmte ondanks de dominante toon. Haar handen bewogen naar voren, naar zijn borstkas, haar vingers tekenden cirkels over zijn huid. Ze voelde zijn hartslag versnellen, de lucht leek elektrisch om hen heen.
“Vertel me wat je voelt,” beval ze, haar stem nu wat scherper.
Lars hapte naar adem, zijn woorden kwamen er moeilijk uit. “Ik… Ik voel me… klein. Maar ook sterk. Het is… raar.”
Nina glimlachte, haar lippen weer dichtbij zijn oor. “Dat is omdat je je overgeeft. En dat is oké. Daar is niks mis mee.”
Haar handen gleden verder naar beneden, naar zijn broekrand. Ze stopte, haar vingers rustend op de knoop. “Wil je dat ik verder ga?” vroeg ze, haar stem nu weer zacht, bijna maternaal.
Hij knikte, zijn ademhaling snel en oppervlakkig. “Ja… Alsjeblieft.”
Nina lachte zachtjes, haar vingers maakten de knoop los en trokken langzaam zijn broek naar beneden. “Dan laten we eens zien wat er nog meer gebeurt als je je overgeeft…”