De zon scheen door Sam’s slaapkamerraam toen ik de volgende ochtend wakker werd, nog steeds
naakt en met zijn ledematen om me heen als lianen aan een boomstam. Even lag ik te genieten van
de warmte van onze lichamen die onder de dekens tegen elkaar gedrukt waren; tot vannacht had
seks nog nooit zo goed gevoeld…
Toen drong de realiteit tot me door – meer bepaald dat mijn kont vanochtend zo pijnlijk was als de
hel door al die stoten van een paar uur geleden. Een snelle blik op mijn telefoon bevestigde mijn
vermoeden: 8 uur ’s ochtends op zondag betekende dat ik me klaar moest maken en snel naar huis
moest gaan.
“Goedemorgen,” mompelde Sam slaperig tegen mijn nek voordat hij daar een zachte kus drukte.
Ik glimlachte naar hem maar antwoordde niet meteen; in plaats daarvan liet ik een hand langs zijn
rug glijden om op de ronding van die stevige bil te rusten. Zo bleven we nog een paar minuten zitten
tot hij zich uiteindelijk een beetje verplaatste en weer in mijn ogen keek met een onleesbare
uitdrukking.
“Wat denk je?” vroeg Sam aarzelend. “Hebben we dingen overhaast…?”
Ik wist wat hij bedoelde: onze eerste keer samen was tenslotte behoorlijk intens en snel geweest,
aangezien we elkaar nog maar net kenden.
“Nou…” Ik aarzelde even voordat ik eerlijk antwoordde. “Het was geweldig, maar misschien niet het
beste idee op de lange termijn.”
Hij knikte langzaam instemmend terwijl hij zijn blik nog steeds op de mijne gericht hield. Maar om de
een of andere reden wilde ik hem nog niet verlaten – zelfs als dat betekende dat ik mijn eigen
plannen voor vandaag moest uitstellen.
In plaats daarvan lagen we te praten over van alles en nog wat, tot het hongergevoel door het
gebrek aan ontbijt aan me begon te knagen. Sam had zich inmiddels op zijn rug gerold met één arm
nonchalant achter zijn hoofd gestoken; ik kon het niet helpen maar ik bewonderde die gespierde
spieren opnieuw terwijl ze zich onder de bleke huid spanden.
“Dus… wat wil je?” Vroeg hij plotseling toen hij mijn blik opmerkte.
Ik knipperde even verward voordat ik me realiseerde dat hij eten bedoelde in plaats van iets anders
seksueels. Een snelle mentale inventarisatie onthulde echter niets anders dan koffie en cornflakes
thuis, dus ik haalde hulpeloos mijn schouders op.
“Ik vind alles goed,” antwoordde ik uiteindelijk.
Sam glimlachte om mijn besluiteloosheid maar drong niet verder aan; in plaats daarvan gooide hij
de dekens van zich af en klom er volledig naakt onder vandaan – waardoor ik een nog beter uitzicht
had dan eerst. Ik keek nog even toe hoe zijn kont wegliep in de richting van de keuken, voordat ik
zelf met tegenzin meeliep.
Het piepkleine appartement was niet veel groter dan het mijne: net genoeg ruimte voor twee
mensen om zich te verplaatsen zonder tegen elkaar aan te botsen. Toch was het er knus, ondanks
de krappe ruimte; terwijl we stonden te wachten tot de waterkoker kookte, kon ik niet stoppen met
staren naar Sam’s naakte lichaam.
– zo perfect en gaaf…
“Hier,” zei hij nadat hij me een mok gevuld met dampende vloeistof had overhandigd.
Ik knikte woordeloos terwijl ik een paar slokjes nam; op de een of andere manier zorgde warme
koffie ervoor dat dit moment normaler aanvoelde dan het eigenlijk was. Vooral omdat ik mezelf nog
steeds niet had aangekleed!
“Dus… je gaat me echt niet vertellen wat je als ontbijt zou willen?” plaagde Sam weer nadat hij mijn
gezicht goed had bekeken.
“Oh!” Mijn wangen bloosden roze toen ik me realiseerde hoe duidelijk mijn gedachten werden door
lichaamstaal alleen. “Uh, gewoon cornflakes of wat dan ook is prima…”
Hij schudde langzaam zijn hoofd voordat hij naar de kast liep vlakbij waar wij stonden: duidelijk op
zoek naar iets specifieks tussen die planken vol blikjes en dozen. Na even rommelen haalde Sam
een klein bakje tevoorschijn met een onbekend etiket erop.
“Wat is dat?” vroeg ik nieuwsgierig, terwijl hij zich nu weer in de richting van het aanrecht bewoog.
“Havermout,” antwoordde hij eenvoudig voordat hij wat droge havermout in een kom goot, samen
met water uit de kraan van de gootsteen. “Het is best gezond, weet je?”
Ik knikte langzaam, ook al had ik het zelf nog nooit geprobeerd te eten; meestal mijn ochtenden uit
koude cornflakes rechtstreeks uit de doos, gevolgd door het haasten naar school.
Terwijl Sam ons ontbijt klaarmaakte, maakte ik van de gelegenheid gebruik om zijn piepkleine
keukentje verder te verkennen: vooral omdat er hier niet veel anders was dan dit ene kamertje.
Nadat we twee borden en lepels uit een nabijgelegen kastlade hadden gepakt, gingen we samen
aan de kleine eettafel zitten die tegen een muur stond met schalen die bijna tot de rand gevuld
waren.
“Mmm…” Ik kreunde luid na het nemen van mijn eerste hap; de warmte van de havermout leek op
de een of andere manier troostend ondanks de flauwe smaak. “Niet slecht.”
Sam glimlachte alleen maar voordat hij verder ging met zijn eigen maaltijd zonder nog iets te zeggen
– niet dat dat nodig was, gezien hoe goed hij eruit zag, zelfs als hij zoiets basaals als dit at.
We praatten verder tijdens het ontbijt tot we eindelijk klaar waren en de borden volledig hadden
afgeruimd. Toen was het tijd voor mij om te vertrekken; ik pakte mijn kleren die over de vloer van de
slaapkamer lagen en kleedde me snel aan voordat ik de gang weer opging.
“Nou…” zei Sam ongemakkelijk toen we daar weer in stilte stonden. “Bedankt voor het
langskomen.”
Ik knikte aarzelend terwijl ik probeerde te bedenken hoe ik het beste kon reageren zonder te gretig
of wanhopig over te komen.
“Graag gedaan,” antwoordde ik uiteindelijk voordat ik iets naar voren leunde; niet dichtbij genoeg om
hem te kussen, maar toch intiem. “Zie ik je nog?”
Sam glimlachte kort naar me terug voordat hij dichterbij kwam en die volle lippen op de mijne
drukte voor een laatste kus. Het was echter veel sneller voorbij dan we allebei wilden – eigenlijk
gewoon een snelle kus op de mond.
“Ja,” stemde hij zachtjes in nadat hij zich weer had losgetrokken. “Zeker weten.”
draaide ik me langzaam om en liep naar de voordeur, die ik voorzichtig opende om geen buren
wakker te maken die op dit vroege uur misschien nog sliepen.
Eenmaal buiten verdwenen alle gedachten aan Sam volledig – in plaats daarvan kwam de realiteit
weer . Wat was er gisteravond tussen ons gebeurd…? Waren we echt al zo ver gegaan zonder
elkaar eerst goed te kennen?
Terwijl ik doelloos over straat liep in de richting van mijn eigen flatgebouw vlakbij, dwarrelden die
vragen in mijn hoofd rond als een orkaan: gemengde emoties van opwinding en angst die streden
om de overhand. Aan de ene kant voelde seks met Sam geweldig, maar aan de andere kant: wat
zouden de mensen wel niet denken als ze hier achter kwamen?
Een paar minuten later was ik eindelijk thuis – maar ik kon mezelf er nog niet toe brengen om naar
binnen te gaan. In plaats daarvan ging ik op de stoep zitten en staarde nog een tijdje naar niets in
het bijzonder, totdat ik uiteindelijk mijn telefoon tevoorschijn haalde.
Ik opende Grindr opnieuw en scrolde door verschillende profielen zonder echt details te lezen; de
meeste waren waarschijnlijk nep of te ver weg van waar we hier woonden…
Plotseling trok er een mijn aandacht – bekende gebruikersnaam maar geen foto bijgevoegd: alleen
een eenvoudige beschrijving eronder. “Op zoek naar 4 FUN.” Dat leek veelbelovend genoeg.
Ik klikte snel op het profiel voordat ik hem een anoniem bericht stuurde met de vraag of hij ergens in
de buurt wilde afspreken. Een paar seconden later antwoordde hij met ja; ik was opgelucht dat Sam
niet de enige optie was.
Na nog een paar berichtjes te hebben uitgewisseld, spraken we af om elkaar rond het middaguur
te ontmoeten in het plaatselijke park – genoeg tijd om te douchen en mezelf op te frissen voordat
ik ergens anders publiekelijk heen zou gaan.
Dus ging ik snel naar boven: ik pakte wat kleren uit mijn kamerkast voordat ik me naar de badkamer
haastte. Nadat ik de warmwaterkraan had aangezet, kleedde ik me opnieuw naakt uit terwijl ik
ongeduldig wachtte tot de stoom de hele ruimte binnen vulde; uiteindelijk stapte ik zo snel mogelijk
onder de straal.
Zoals gewoonlijk hielp douchen altijd om mijn hoofd een beetje leeg te maken als ik de laatste tijd
te veel nadacht: warme vloeistof die over mijn lichaam stroomde voelde op de een of andere
manier rustgevend… Maar vandaag deed het me ook denken aan Sam’s aanraking gisteravond –
hoe zijn handen langzaam maar zeker elke centimeter van mijn huid hadden verkend.
Ik schudde heftig mijn hoofd om mezelf los te maken uit die gedachtegang en waste in plaats
daarvan snel het overgebleven vuil weg. Eenmaal klaar voelde ik me op de een of andere manier
nog steeds niet schoon genoeg; misschien omdat er hier iets intiemers aan de hand was dan alleen
fysieke aantrekkingskracht?
Uiteindelijk, na een paar minuten onder de waterstraal, zette ik hem helemaal uit voordat ik me
weer aankleedde. Ik pakte mijn telefoon weer en controleerde of er nieuwe berichten waren tijdens
het douchen – alleen één van een onbekende die onze eerdere plannen bevestigde.
Ik voelde me er nu klaar voor, pakte mijn portemonnee en sleutels en verliet het appartement
zonder te kijken; ik wilde mezelf vandaag niet meer in de verleiding brengen om aan Sam’s huis te
denken…
Het park was eigenlijk niet ver weg: slechts een paar straten verderop naar het belangrijkste
kruispunt in de buurt. Maar zodra ik bij het toegangshek aankwam, scanden mijn ogen alle mogelijke
richtingen af, op zoek naar iemand die aan zijn profielbeschrijving voldeed.
Na een paar minuten daar roerloos te hebben gestaan onder zonnestralen die van boven de
wolken naar beneden schenen, zag ik hem eindelijk zitten op een bankje niet al te ver weg – hij
voldeed absoluut niet meer aan het typische homostereotype dat de meeste mensen met die term
associëren.
Hij droeg een casual t-shirt en spijkerbroek in plaats van opzichtige kleding zoals sommige anderen
vaak deden om aandacht te trekken. Toen hij dichterbij kwam, werd het duidelijk dat hij op een
andere manier aantrekkelijk was: lang, slank gebouwd in plaats van gespierd; donker haar kort
geknipt tegen de schedel; bleke huid door gebrek aan blootstelling aan zonlicht…
“Hé,” riep ik terloops terwijl ik naast hem plaatsnam op de bank.
De vreemdeling keek even op voordat hij terug knikte. We zaten daar nog een paar tellen zwijgend
tot hij uiteindelijk als eerste de stilte tussen ons verbrak.
“Dus…” Begon hij aarzelend. “Hoe heet je?”
Ik glimlachte lichtjes bij de vraag die zo eenvoudig gesteld werd; ik moest niet veel ouder zijn dan
ikzelf, want mijn stem had nog steeds een jeugdig tintje ondanks dat hij diep was.
“Lucas,” antwoordde ik snel voordat ik een hand naar hem uitstak om te schudden. “En jij bent?”
Hij pakte zachtjes mijn hand zonder te hard te knijpen en zei toen: “Ethan.”
Nadat we onze greep weer hadden losgelaten, rustten onze beide handen op onze knieën terwijl we
elkaar een paar lange seconden lang aanstaarden, langer dan eigenlijk nodig was gezien de weinige
informatie die we over elkaar hadden.
“Dus…” Ethan begon opnieuw een gesprek. “Hoe oud ben je eigenlijk?” Ik dacht
snel na voordat ik naar waarheid antwoordde: “Achttien.”
“Echt waar?” Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op, maar zei niets meer.
In plaats daarvan vielen we weer stil – deze keer voelden we ons ongemakkelijk door het gebrek aan
een gezamenlijk gespreksonderwerp tussen ons. Waarom zaten hier immers twee vreemden
nonchalant met elkaar te kletsen als oude vrienden?
Toen piepte Ethan’s telefoon plotseling luid in zijn broekzak; hij haalde hem er snel uit en
controleerde het bericht voordat hij weer naar me keek met een verontschuldigende uitdrukking.
“Sorry,” zei hij zachtjes. “Moet nu gaan eigenlijk.”
Ik knikte langzaam begrijpend, ondanks dat teleurstelling om de een of andere reden over mijn hele
wezen spoelde; misschien omdat deze ontmoeting niet zo teleurstellend was geweest als verwacht?
Toen Ethan abrupt opstond van de bank, volgde ik hem ook snel – ik wilde niet dat hij wegging
zonder fatsoenlijk afscheid te nemen.
“Nou…” Begon hij ongemakkelijk. “Het was leuk je te ontmoeten Lucas.”
“Ja,” stemde ik zachtjes in, voordat ik me weer iets naar voren boog om zijn wang lichtjes te kussen;
het voelde vreemd om dat te doen, aangezien ik zoiets nog nooit eerder had gedaan, zelfs niet met
vrienden, laat staan met volslagen vreemden!
Maar op de een of andere manier leek het gepast in deze situatie waarin de grenzen nog niet
helemaal duidelijk waren tussen twee mensen die elkaar nauwelijks kenden. Wie weet immers
wat er later zou kunnen gebeuren, afhankelijk van hoe het vandaag zou gaan?
Ethan trok zich langzaam terug zodra onze lippen van elkaar gescheiden waren; niet dichtbij genoeg
om fatsoenlijk te kussen, maar desondanks nog steeds intiem.
“Pas goed op jezelf,” fluisterde hij zachtjes tegen mijn oor voordat hij nu helemaal van me weg
stapte.
Ik knikte zwijgend terwijl ik toekeek hoe hij wegliep in de richting van de uitgang van het park.
Eenmaal weg, ging ik weer alleen op het bankje zitten – ik voelde me plotseling nogal eenzaam
ondanks dat ik Ethan van tevoren maar kort kende.
Terwijl de zon nog een keer hard scheen, kon ik het niet helpen me af te vragen waarom hij zo
abrupt was weggegaan zonder me zelfs maar mee uit te vragen voor koffie of iets dergelijks…
Misschien omdat ik niet interessant genoeg leek in vergelijking met zijn verwachtingen?
Ik schudde mijn hoofd nog eens krachtig en probeerde in plaats daarvan gedachten aan Ethan weg
te duwen; ik kon me beter concentreren op het huidige moment dan blijven stilstaan bij
gebeurtenissen uit het verleden waar ik geen controle meer over had.
Kort daarna naderde een andere figuur langzaam vanuit de nabijgelegen struiken; ze herkende
niemand meteen totdat ze dichterbij kwam – het bleek een vriendin te zijn met de naam Emma die
vorig jaar samen in dezelfde klas op de middelbare school zat voordat ze voortijdig afstudeerde.
“Hey Lucas,” zei ze vrolijk terwijl ze naast me plaatsnam. “Wat doe je hier alleen?”
Ik haalde onverschillig mijn schouders op zonder verbaal te reageren omdat ik nu ook geen zin had
om in details te treden over mijn recente ontmoeting met Ethan…
In plaats daarvan vielen we weer stil, zoals altijd als Emma de laatste tijd naast me kwam zitten; dat
betekende meestal dat er iets serieus tussen ons besproken moest worden.
Na enkele ogenblikken sprak ze eindelijk weer, maar deze keer klonk ze somberder in vergelijking
met haar eerdere begroeting. “Weet je… Ik heb nagedacht,” begon ze langzaam voordat ze verder
ging. “Over hoe dingen zijn veranderd in de afgelopen maanden sinds ik de school achter me heb
gelaten.”
Ik draaide me met een verwarde uitdrukking naar haar toe, maar onderbrak haar niet verder omdat
Emma nu zonder pauze verder sprak.
“Het is alsof het leven op de een of andere manier te voorspelbaar is geworden – er is geen
opwinding of uitdaging meer, behalve misschien af en toe een late feestavond.” Ze zuchtte diep
voordat ze verder ging. “Voel jij je nooit zo, Lucas?”
Ik wist niet goed hoe ik moest reageren en knikte alleen maar langzaam instemmend; zeker waar
voor mij de laatste tijd.
“Ja,” praatte ze verder nadat ze mijn gebrek aan verbale input had opgemerkt. “Ik bedoel, wat heeft
het nog voor zin als elke dag een routine wordt zonder dat er iets nieuws gebeurt…?” Emma viel
weer stil voordat ze me recht in de ogen keek met een smekende uitdrukking op haar gezicht.
Om de een of andere reden voelde het echter als meer dan alleen nieuwsgierigheid die de vragen
die hier werden gesteld dreef; bijna alsof ik bevestiging zocht van iemand anders die het misschien
beter zou begrijpen.
In plaats daarvan probeerde ik advies te geven. “Waarom probeer je niet eens iets anders te doen
voor de verandering?” stelde ik terloops voor zonder al te hard na te denken over de gebruikte
woorden. “Zoals een nieuwe hobby nemen of mensen ontmoeten buiten je gebruikelijke
vriendenkring…”
Ze glimlachte flauwtjes bij het idee, maar gaf verder geen commentaar; in plaats daarvan stond ze
abrupt op van de bank en liep plotseling weg in de richting van de uitgang van het park, in dezelfde
richting als Ethan eerder was vertrokken.
Ik keek Emma nog een paar seconden zwijgend na, tot ze helemaal verdween tussen de bomen en
struiken in de buurt. Eenmaal weg ging ik weer alleen zitten – ik voelde zowel opluchting als verdriet
op een vreemde manier door elkaar.
Misschien was het omdat het verlies van zo’n goede vriend een leegte zou achterlaten, hoe kort
de ontmoeting ook zou blijken te zijn… Of waren er misschien diepere emoties bij betrokken dan
alleen vriendschap?
Ik schudde mijn hoofd nog eens krachtig en probeerde die gedachten ook weg te duwen; het was
beter om me te concentreren op het huidige moment in plaats van stil te staan bij gebeurtenissen uit
het verleden waar ik geen controle over had.
Terwijl de tijd langzaam verstreek onder de warme zonnestralen, begon het park zich langzaam te
vullen met verschillende gezinnen en stelletjes die samen genoten van de late ochtendlucht. Al snel
naderde een andere figuur langzaam vanuit de verte – dit was een man, maar zeker niet Ethan,
omdat zijn lichaamsbouw veel breder was in vergelijking met zijn magere frame.
“Hé Lucas,” riep hij vrolijk toen hij bij het bankje kwam waar ik nog steeds roerloos zat te wachten
tot er misschien iets interessants gebeurde.
Herkende hem meteen als Jake – medestudent die in hetzelfde jaar afstudeerde maar nooit echt
sociaal met elkaar omging ondanks dat hij soms naar dezelfde feestjes ging. Toch zag hij er
niet slecht uit, ook al miste hij de charme of het charisma dat zo typerend is voor populaire
jongens.
“Hoi,” antwoordde ik nonchalant zonder de moeite te nemen om van mijn zitplaats op de bank af
te komen; ik wilde niet al te enthousiast overkomen toen ik hier onverwachts iemand ontmoette.
Hij glimlachte breed bij het antwoord voordat hij naast me ging zitten in plaats van me. “Wat brengt
jou hier vandaag?” vroeg Jake nieuwsgierig terwijl hij lichtjes achterover leunde tegen de houten
planken achter ons beiden.
Ik haalde weer onverschillig mijn schouders op, ondanks dat ik me nu wat nerveuzer voelde door
zijn nabijheid; ik was tenslotte nog nooit alleen met hem geweest buiten het schoolterrein…
“Ik wilde gewoon wat frisse lucht,” antwoordde ik vaag zonder de echte reden te onthullen waarom
ik hier was. “En jij?”
Hij knikte langzaam voordat hij verder uitlegde: “Ik was eigenlijk gewoon wat aan het wandelen in de
buurt.” Jake pauzeerde even voordat hij ging. “Je weet dat we soms een pauze nodig hebben van
de routine dingen in ons leven, toch?”
Ik stemde zwijgend in, ondanks dat ik het doel achter de gestelde vraag niet helemaal begreep.
Terwijl het gesprek tussen ons gewoon doorging, vroeg ik me af of er misschien meer aan de hand
was dan een toevallige ontmoeting in het park; vooral nadat ik Ethan en Emma eerder vandaag ook
had gezien…
Nadat er een paar minuten voorbij waren gegaan zonder dat een van ons iets bijzonder interessants
of inzichtelijks had gezegd, verbrak Jake uiteindelijk weer de stilte – hij klonk bijna verontschuldigend
omdat hij mijn rustige tijd alleen had onderbroken.
“Nou,” zei hij zacht alsof hij subtiel de aandacht probeerde te trekken. “Ik moet nu waarschijnlijk
gaan eigenlijk.” Maar pauzeerde toen even voordat hij plotseling vroeg: “Doe je later vandaag nog
iets?”
Ik wist niet wat Jake bedoelde met die vraag, dus antwoordde gewoon eerlijk. “Nog geen plannen
in ieder geval…” Ik haakte onzeker af voordat ik er snel aan toevoegde: “Waarom vraag je dat dan?”
Hij glimlachte flauwtjes bij het gegeven antwoord, maar ging er verder ook niet op in.
“Nou,” begon dit keer langzaam. “Als jij het goed vindt Lucas… Misschien kunnen we later
vanavond ergens afspreken?” bood Jake aarzelend aan, maar klonk nog steeds wat onzeker over
het voorstel dat werd gedaan.
Ik voelde me een beetje verrast toen ik die suggestie van hem hoorde; ik had nooit eerder het idee
overwogen om samen buiten het schoolterrein rond te hangen, ook al zag hij er niet echt slecht uit…
Toch moet er iets anders achter het aanbod hebben gezeten, want ze leek zeker niet al te
geïnteresseerd in mij, tenminste niet op basis van eerdere ervaringen tot nu toe.
Dus in plaats van ronduit af te wijzen of te accepteren zonder er eerst goed over na te denken,
besloot ik voorzichtig mee te spelen – misschien gewoon voor de lol om te zien waar het heen
ging?
“Tuurlijk waarom niet,” stemde ik nonchalant in terwijl ik mijn uitdrukking neutraal hield. “Wanneer en
waar precies?”
Jake leek blij met het antwoord dat hij zoals verwacht had gegeven voordat hij deze keer
zelfverzekerd antwoordde in plaats van de aarzelende toon die hij eerder had gebruikt.
“Wat dacht je ervan om me hier rond acht uur te ontmoeten?” stelde hij gretig voor zonder nu op
mijn mening te wachten.
Ik knikte weer zwijgend instemmend voordat ik terloops vroeg: “En wat zijn we dan eigenlijk van ?”
Hij grijnsde breed bij de gestelde vraag voordat hij langzaam dichter naar me toe leunde tot zijn
adem licht over mijn wangen gleed. “Nou,” begon hij zachtjes, maar nog steeds hoorbaar duidelijk
ondanks dat hij nu bijna rechtstreeks in de gehoorgang fluisterde… “Er is een geweldig restaurantje
in de buurt dat ik al heel lang wil uitproberen.” Jake pauzeerde hier kort om eerst even snel rond te
kijken op het parkterrein voordat hij stilletjes verder ging alsof hij op de een of andere manier
geheime informatie deelde.
“Het enige probleem is,” vervolgde hij samenzweerderig met een vleugje humor in zorgvuldig
gekozen woorden. “Ik ga niet graag alleen, dus ik vroeg me af of jij misschien met me mee wilde
gaan, aangezien we toch al vrienden zijn?”
Ik weet niet precies wat ik moet denken van de uitnodiging die hier wordt aangeboden, maar het
idee intrigeert me toch enigszins, ondanks eerdere bedenkingen.
Per slot van rekening kan het een interessante ervaring zijn om met iemand te dineren die buiten de
normale sociale kring valt…
Dus ik stemde voorlopig in, hoewel ik nog steeds onzeker was over de hele situatie. “Oké,” zei ik
zachtjes tegen hem. “Maar je moet me later inlichten over de details, want ik weet ook nog niet veel
over deze plek.”
Jake knikte enthousiast toen hij de bevestiging hoorde en stond toen abrupt op van de bank waar
we tot dat moment allebei zaten.
“Geweldig!” Riep hij vrolijk uit terwijl hij in plaats daarvan een hand naar me uitstak om te schudden
voordat hij nu helemaal wegging. “Tot vanavond Lucas dan, ja?” Jake voegde er hoopvol aan toe
alsof hij al een positief antwoord verwachtte, ondanks dat het nog niet direct was gevraagd.
Ik glimlachte alleen maar flauwtjes terug zonder verbaal te antwoorden; ik wilde niet het risico
lopen dat ik me te vroeg zou vastleggen, omdat ik nog niet goed begreep wat de algemene context
hier was…
Toen hij eenmaal wegliep in richting van de uitgang van het park, ging ik weer alleen zitten onder de
zonnestralen die van boven de wolken naar beneden schenen. Terwijl de minuten weer langzaam
voorbij gingen, waren er verschillende gedachten
begon in mijn hoofd rond te dwarrelen over gebeurtenissen die zich onlangs ontvouwden tussen
mijzelf en verschillende mensen die ik tegenkwam tijdens een kort uitstapje vandaag.
Eerst was er Ethan, die interessant genoeg leek ondanks dat hij abrupt vertrok zonder me uit te
vragen; misschien gewoon een verlegen persoonlijkheidstype of misschien iets diepers verborgen
onder het oppervlak?
Toen verscheen Emma plotseling met advies over een ander leven op de een of andere manier,
maar ze leek ook niet romantisch geïnteresseerd, dus er was waarschijnlijk niet meer dan
vriendschap mee gemoeid…
En uiteindelijk kwam Jake onverwacht opdagen met een uitnodiging voor een etentje later vanavond
– absoluut ongewoon gedrag van iemand die toch al niet als een goede vriend werd beschouwd.
Wat zat er achter zijn plotselinge interesse om na al die jaren alleen met elkaar op te trekken,
zonder eerder tekenen van aantrekkingskracht naar mij te vertonen? Was er misschien iets anders
dat zijn motieven dreef?
Ik schudde mijn hoofd nog eens krachtig en probeerde die verwarrende ideeën voor nu weg te
duwen; ik kon me beter concentreren op het huidige moment tot de avond aanbrak en dan beslissen
welke actie ik zou ondernemen op basis van de feiten die nu beschikbaar waren.
Naarmate de tijd echter gestaag voortschreed tijdens de middaguren die ze alleen op een bankje in
het park doorbrachten, werd het uiteindelijk moeilijk om het groeiende gevoel van onbehagen over
de hele situatie te negeren.
Misschien is de beste aanpak om alles gewoon te vergeten en verder te gaan, omdat er toch niets
goeds voortkomt uit een relatie met twee verschillende mensen in zo’n korte tijd…
Maar misschien was het niet te laat; misschien was er op de een of andere manier nog een kans als
ze maar het risico nam om iets nieuws te proberen, ondanks de mogelijke gevolgen?
Met deze gedachten in zijn achterhoofd besloot hij uiteindelijk Jake toch het voordeel van de twijfel
te geven – het kon geen kwaad om zijn suggestie eens uit te proberen, ook al wist hij niet helemaal
zeker wat hem te wachten stond.
Dus rond half acht die avond ging ik op weg naar het ontmoetingspunt in het park dat eerder was
afgesproken tijdens een korte ontmoeting met hem. Toen ik de plek van bestemming naderde,
vlakbij het bankje waar we eerder vandaag samen hadden gezeten, zag ik een figuur in de buurt
ongeduldig staan wachten, misschien omdat hij mijn komst meteen leek op te merken toen ik in de
buurt kwam.
“Hey Lucas,” riep Jake vrolijk zodra hij me zag naderen. “Blij dat je kon komen man.”
Ik knikte zwijgend terug zonder verbaal te antwoorden; ik wilde niet het risico lopen te enthousiast
over te komen, ondanks het feit dat ik me eigenlijk enigszins opgewonden voelde over deze
onverwachte wending die de gebeurtenissen vandaag op de een of andere manier hadden
genomen…
In plaats daarvan volgde ik hem gewoon op de voet naar het restaurant in de buurt waar ik het
eerder over had, terwijl ik probeerde er casual uit te blijven zien tijdens het hele proces.
Zodra we het etablissement binnenkwamen, voelde de sfeer binnen veel formeler aan dan op de
gebruikelijke plaatsen die we allebei meestal bezochten; zeker geen typische fastfoodtenten of
eetgelegenheden die we meestal bezochten tijdens eerdere uitstapjes samen…
Ik weet niet precies wat voor soort keuken hier geserveerd werd, maar ik kon meteen zien dat het
niet iets was wat gewone studenten zoals wij regelmatig zouden eten, gezien de prijzen op het
menubord boven de toonbank.
Toch maar besloten om door te gaan met het plan omdat ik mezelf nu al zo ver had vastgelegd; het
had geen zin om terug te krabbelen gezien hoe snel de dingen tussen ons beiden gegaan…
Eenmaal gesetteld in het hokje dat ons was toegewezen voor ons tafelnummer, bestelden we een
paar dingen van de bijgeleverde lijst – de ene was een kip Caesar salade en de andere was een
schotel met zeevruchten ik nog niet eerder had geprobeerd.
Terwijl ik wachtte tot de afwas kwam, zag ik Jake aandachtig naar mij staren; zijn uitdrukking leek
bijna gretig maar toch ook een beetje angstig, wat de situatie naar mijn mening een beetje
ongemakkelijk maakte omdat ik normaal gesproken niet gewend was om te gaan met intense
aandacht die alleen op mij gericht was.
Nadat er enkele momenten voorbij waren gegaan zonder dat een van ons beiden had gesproken,
besloot hij uiteindelijk de stilte tussen ons beiden te verbreken door terloops naar zijn leven van de
laatste tijd te vragen. “Wat heb je de laatste tijd zoal ?” begon ik zachtjes, terwijl ik het gesprek
luchtig probeerde te houden ondanks dat ik me nog steeds wat gespannen voelde.
Hij glimlachte flauwtjes terug hij eerlijk antwoordde. “Niet veel eigenlijk Lucas,” gaf Jake langzaam
toe met een lichte aarzeling in zijn zorgvuldig gekozen toon. “Gewoon de normale dingen thuis –
studeren, af en toe sporten…” Hij pauzeerde even alsof hij overwoog of hij meer persoonlijke details
zou delen of niet, maar voegde er toen snel aan toe na een te lange pauze.
“Nou ja, afgezien van dat in ieder geval.” Ze stopte abrupt halverwege haar zin en keek een beetje
weg om direct oogcontact te vermijden…
Ik weet niet zeker wat er precies door mijn hoofd ging tijdens de pauze; misschien probeerde ik
erachter te komen wat de beste manier was om het onderwerp, dat gevoeliger van aard is, te
benaderen?
Hoe ook, voelde me enigszins opgelucht toen de afwas arriveerde kort nadat de onderbreking
plaatsvond, omdat het mogelijk was om desgewenst volledig van onderwerp te veranderen.
Terwijl de borden voor elk van ons werden neergezet door de serveerster die deze avond de tafel
bediende, maakte ik gebruik van een moment van afleiding om eerst weer iets te zeggen. “Bedankt
dat je me vanavond hebt uitgenodigd Jake,” zei ik terloops terwijl ik het bestek pakte dat naast de
maaltijd was neergezet. “Ik ben hier eigenlijk nog nooit geweest, maar het ziet er wel sjiek uit, niet?”
Hij knikte zwijgend instemmend zonder verbaal te antwoorden op de gestelde vraag, hoewel hij nog
steeds wat nerveus leek ondanks zijn poging om zijn kalmte te bewaren tijdens de hele uitwisseling
tot nu toe.
Na enkele momenten van concentratie op het eten in plaats van verder te praten, voelde ze zich
uiteindelijk dapper genoeg om dieper in te gaan op de redenen achter de uitnodiging van eerder
vandaag. “Dus ik ben nieuwsgierig,” begon ze dit keer langzaam maar voorzichtig. “Wat heeft je
precies doen besluiten om me in de eerste plaats uit eten te vragen?”
Jake leek overrompeld door de plotseling gestelde vraag, ondanks het feit dat hij misschien iets
soortgelijks had verwacht; hij aarzelde even voordat hij eerlijk antwoordde in plaats van het
antwoord helemaal te ontwijken.
“Nou Lucas,” gaf hij zachtjes toe met een vleugje verlegenheid doorspekt met zorgvuldig gekozen
woorden. “Ik heb je eigenlijk altijd al een toffe kerel gevonden, ook al wist ik tot voor kort niet echt
veel over jou persoonlijk.”
Ik weet niet zeker hoe ik deze uitspraak moet interpreteren, omdat ik niet weet of het compliment
oprecht was of alleen vleierij om misschien in de gunst te komen…
Toch besloot ik voorzichtig mee te spelen voor het geval er iets meer dan vriendschap achter zijn
plotselinge interesse in mij zou zitten.
“Bedankt,” zei ik zachtjes tegen hem terwijl ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden, ondanks
dat ik me enigszins gevleid voelde door de opmerking die ik maakte, ongeacht werkelijke bedoeling
erachter. “Maar waarom denk je dat ik geïnteresseerd ben in een date met iemand als jij?”
Jake glimlachte flauwtjes bij het horen van het antwoord, maar leek nog steeds wat aarzelend om
het onderwerp verder aan te snijden.
“Nou…” Hij pauzeerde hier even voordat hij langzaam verder ging. “Ik bedoel, begrijp me niet
verkeerd Lucas, maar al sinds we elkaar hebben ontmoet tijdens onze middelbare schooltijd toen,”
voegde hij er snel aan toe alsof hij probeerde te rechtvaardigen dat hij nu plotseling van mening
veranderde in plaats van gewoon toe te geven dat er al vanaf het begin aantrekkingskracht tussen
ons beiden bestond. “Je leek altijd anders dan de rest van de studenten.
samen naar dezelfde klassen gaan…” Jake stopte weer halverwege zijn zin zonder er verder op in te
gaan.
Ik weet echter niet zeker wat er precies bedoeld werd met deze uitspraak; verwijzend naar mijn
persoonlijkheidskenmerken of uiterlijk? Of misschien iets heel anders verborgen onder de
oppervlakte?
Voordat ik dieper op de vraag kon ingaan, kwam de serveerster terug en vroeg beleefd of alles tot
nu toe in orde was. Nadat ze had bevestigd dat de gerechten goed smaakten, ondanks het gebrek
aan eetlust dat plotseling was ontstaan door de spanning die we eerder hadden opgebouwd tussen
ons beiden, slaagde ze er uiteindelijk in om de hele maaltijd op te eten zonder dat er verdere
incidenten plaatsvonden.
Eenmaal klaar met eten verontschuldigde Jake zich kort voor een toiletpauze; misschien eerst
proberen zijn gedachten te ordenen voordat hij het gesprek weer zou hervatten zodra hij terug was?
Hoe dan ook, ik bleef rustig alleen bij het hokje zitten en wachtte geduldig tot ik terugkwam, want ik
wilde niet het risico lopen dat we de kans zouden missen om een potentiële romance te ontdekken
die zich na al die jaren eindelijk tussen ons beiden aan het ontwikkelen was.
hij terugliep naar zijn tafel, merkte hij dat zijn uitdrukking nu meer ontspannen leek in vergelijking
met eerder toen hem werd gevraagd naar de redenen achter zijn uitnodiging voor het eerste etentje.
Misschien ze de tijd genomen om na te denken over de situatie tijdens haar korte afwezigheid?
Maar wat de reden ook was, ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken om verder op het
onderwerp in te gaan in plaats van me helemaal terug te trekken, ondanks dat ik me zelf nog
steeds wat nerveus voelde.
“Jake,” begon hij zachtjes toen hij deze keer weer tegenover me ging zitten. “Ik vroeg me eigenlijk
iets af…” Hij pauzeerde even om zijn gedachten te ordenen voordat hij langzaam maar voorzichtig
verder ging met de volgende, misschien verstandig gekozen woorden. “…Is er eigenlijk een speciale
reden waarom je me vanavond hebt uitgenodigd?”
Hij keek plotseling op toen hij hoorde dat de vraag zo direct gesteld werd, maar leek er minder
verbaasd over dan verwacht omdat het antwoord al klaar leek te liggen.
“Ja Lucas,” gaf hij deze keer eerlijk toe zonder te aarzelen. “De waarheid is dat ik al een hele tijd
een geheime oogje op je heb.” Jake pauzeerde even om de reactie op zijn bekentenis te peilen,
voordat hij er snel aan toevoegde dat hij geen teken van onmiddellijke afwijzing zag, maar toch… “Ik
bedoel sinds ik je voor het eerst zag, al die jaren geleden, toen we samen op de middelbare school
zaten.”
Ik weet niet hoe ik op dit moment moet reageren; ik had niet verwacht dat iemand die eerder als
vriend werd beschouwd zo’n bekentenis zou in plaats van een potentiële romantische interesse.
Toch voelde ze zich enigszins gevleid door de openbaring, ondanks de eerste schok die ze
doormaakte, maar ze besloot toch voorzichtig mee te spelen voor het geval er iets meer dan een
simpele verliefdheid achter de plotselinge verklaring zat in plaats van alleen vleierij om misschien in
de gunst te komen?
“Nou bedankt Jake,” zei Jake rustig tegen hem terwijl hij probeerde zijn gezicht neutraal te houden,
ondanks dat hij zich enigszins verrast voelde door de bekentenis. “Maar waarom denk je dat ik
geïnteresseerd zou zijn in een date met iemand als jij?” voegde hij er terloops aan toe, alsof het
alleen maar uit nieuwsgierigheid was in plaats van een oprechte vraag.
Hij glimlachte flauwtjes bij het horen van het antwoord, maar leek nog steeds een beetje te aarzelen
om het onderwerp verder aan te snijden, ongeacht de mogelijke gevolgen.
“Nou Lucas,” begon dit keer langzaam maar voorzichtig. “Ik denk dat ik gewoon dacht dat er
misschien iets meer kon zijn tussen ons beiden weet je?” Jake pauzeerde hier weer even voordat hij
langzaam verder ging met een vleugje onzekerheid merkbaar in de nu ook zorgvuldig gekozen
toon…
“Ik bedoel, we zijn toch al zo lang vrienden?” voegde hij er snel aan toe, alsof hij probeerde de
plotselinge verandering in mijn hart te rechtvaardigen, in plaats van alleen maar vleierij misschien.
“En sinds we elkaar voor het eerst ontmoetten op de middelbare school,” ging Jake snel verder
zonder te pauzeren, ongeacht de eerdere aarzeling… “Je leek altijd al anders dan andere leerlingen
die samen in dezelfde klas zaten…” Hij stopte weer halverwege zijn zin voordat hij langzaam verder
ging met de volgende woorden, die hij misschien zorgvuldig had gekozen.
“Misschien hebben we wel een speciale band tussen ons beiden, ook al is er nooit eerder direct over
gesproken,” eindigde Jake zachtjes terwijl hij diep in mijn ogen keek alsof hij probeerde de diepere
betekenis te lezen achter het hele gesprek dat nu plaatsvindt…
Ik weet niet zeker wat er bedoeld werd met deze uitspraak; misschien verwees het naar de fysieke
aantrekkingskracht die er al vanaf het begin tussen ons was, of misschien was er iets heel anders
verborgen onder het oppervlak?
Voordat hij echter verder kon nadenken over de vraag, besloot hij wat dieper op het onderwerp in te
gaan, ongeacht de mogelijke gevolgen, omdat hij nu nieuwsgierig was naar zijn ware bedoelingen.
“Jake,” begon hij weer langzaam maar voorzichtig in de hoop hem niet helemaal af te schrikken
ondanks de aanvankelijke bedenkingen die misschien nog steeds rondslingerden. “…Als het waar is
wat je zegt, waarom heb je het me dan niet eerder verteld?” Vroeg hij terloops, eerder uit
nieuwsgierigheid dan uit oprechte vraag…
Hij glimlachte flauwtjes terug voordat hij deze keer eerlijk antwoordde zonder te .
“Nou Lucas,” gaf ze zachtjes maar voorzichtig toe nu ze de vraag zo direct had overwogen. “Ik
denk dat ik gewoon bang was voor afwijzing misschien.” Pauzeerde weer even halverwege de zin
om de reactie te peilen op de bekentenis die hij deed voordat hij langzaam verder ging met een
vleugje onzekerheid nog steeds merkbaar in de gekozen toon misschien…