De geur van zweet en leer hing dik in de lucht toen ik bij de spiegelende muur van de Eindhovense sportschool bleef hangen, mijn eigen hartslag synchroon met het ritmische gedreun van bokszakken die werden bewerkt door achterblijvers. De meesten waren al vertrokken voor de nacht, maar Joost en Eline niet – twee vaste klanten die meestal op zichzelf waren tijdens deze rustige uren. Maar vanavond voelde iets anders. De manier waarop hun ogen naar elkaar keken als ze dachten dat niemand keek. De bewuste aanraking van hun knokkels met hun huid als ze elkaar passeerden in de nauwe ruimte tussen de machines. Het was subtiel. Elektrisch.
Joost, een robuust gebouwde man met donkere krullen en handen vereelt door jaren gewichtheffen, had altijd een sfeer van stille intensiteit uitgedragen. Maar vanavond leek zijn gebruikelijke stoïcijnse houding gebroken door iets zachters – de manier waarop zijn blik bleef hangen op Eline’s pezige armen toen ze de riemen van haar bokshandschoenen verstelde, de lichte scheiding van zijn lippen toen ze zich bukte om een gevallen handdoek op te rapen. En Eline… klein maar krachtig, met een bos blond haar in een losse knot en sproeten op haar neus. Ze was altijd zelfverzekerd geweest, soms zelfs verwaand, maar nu kroop er een blos in haar nek, een aarzeling in de manier waarop ze lachte toen Joost iets onder zijn adem mompelde nadat hij bijna tegen haar op was gebotst.
Ik verplaatste mijn gewicht tegen het koele glas van het observatiedek en deed alsof ik op mijn telefoon keek terwijl ik naar hun spiegelbeeld keek. De spanning tussen hen was niet alleen fysiek, het was magnetisch. Een langzaam brandende aantrekkingskracht die aanvoelde als twee stroomdraden die elkaar in een storm aanraakten, vonkend maar nog niet ontbrandend. De lucht tussen hen knetterde van onuitgesproken woorden, van blikken die net een seconde te lang werden vastgehouden, van toevallige botsingen waarvoor geen van beiden zich haastte om zich te verontschuldigen.
De bovenlichten van de sportschool zoemden vaag en wierpen lange schaduwen toen Eline in de ring stapte, Joost volgde na een tel. Een sparringsessie? Of een excuus om dichter bij elkaar te zijn? De ruimte was klein, intiem op een manier zoals de open sportschoolvloer nooit voelde – elke beweging overdreven door spiegels en nabijheid. Haar vuist ontmoette eerst zijn handschoenen, een beheerst tikje ter begroeting, maar toen sloten hun ogen zich. Er verschoof iets. Zijn adem stokte een beetje, zelfs van mijn afstand zichtbaar. Zij spiegelde het, haar borstkas rees met de geringste trilling.
“Je hebt een goede vorm,” bromde Joost’s stem laag, de stilte doorbrekend. Eline’s lippen krulden in een grijns.
“Ik weet het.” Ze danste terug, lichtvoetig, maakte een schijnbeweging met haar linkerhand voordat ze naar rechts sloeg – een slag die hij moeiteloos blokkeerde, hun lichamen nu centimeters van elkaar verwijderd. De hitte die van hen afstraalde was bijna voelbaar vanaf hier, de zweetgladde huid glinsterde onder de lampen. Nog een slag, nog een blok en toen… een aanraking van huid tegen huid toen hun polsen in elkaar verstrengelden terwijl ze zich van elkaars slagen terugtrokken. Een zucht, van haar? Zijne? Allebei? Ik kon het niet zeggen, maar mijn eigen adem stokte in mijn keel.
Het gevecht vertraagde, verstilde. Joost’s hand bleef hangen op haar heup, waar hij hen had vastgegrepen na een bijna-botsing. Eline trok zich niet terug. Haar tong stak uit om haar lippen nat te maken en zijn blik volgde de beweging met roofzuchtige focus. De lucht tussen hen werd ijler, geladen met iets dat zwaarder was dan adrenaline – verlangen, rauw en ongetemd, sudderend onder de pretentie van competitie.
Ik drukte me dichter tegen het glas, mijn eigen hartslag hamerde tegen mijn keel toen Joosts duim een langzame cirkel maakte over de dunne stof van Eline’s trainingspakje. Haar hoofd kantelde iets naar achteren, waardoor de kwetsbare lijn van haar nek bloot kwam te liggen. Er ging een rilling door haar heen – niet van inspanning, maar van anticipatie. Zijn mond hing vlak boven haar huid, zijn adem vermengde zich in de vochtige lucht tussen hen in. De spanning kroop strakker, heter, tot het bijna ondraaglijk was.
Toen – eindelijk – de eerste echte aanraking. Geen blok, geen botsing, maar Joosts handpalm die omhoog gleed om Eline’s kaak te wiegen terwijl zijn lippen de hare ontmoetten in een verzengende kus die mijn laatste adem stal. Haar handen draaiden zich om zijn shirt, trokken hem dichter naar zich toe en de wereld buiten de ring vervaagde volledig. Het enige dat bestond was de hitte van hun tegen elkaar aangedrukte lichamen, de wanhopige geluiden van tanden en tongen die tegen elkaar botsten, de manier waarop haar rug zich tegen zijn aanraking kromde toen hij haar tegen de touwen klemde – niet om te vechten, maar om te nemen.
Ik had weg moeten kijken. Maar dat deed ik niet. Kon het niet. De aanblik van hen, verloren in elkaar, was een soort honger op zich – rauw, oer en volkomen verterend. Joost’s handen zwierven over Eline’s lichaam met bezitterige behoeftes, haar nagels schraapten over zijn rug terwijl ze tegen hem aan schuurde. De stilte in de sportschool viel uiteen in gehijg, gekreun, het gladde glijden van huid op huid terwijl kleren werden afgeworpen met roekeloze urgentie. Elke aanraking was elektrisch, elk gefluister een belofte. En toen hij haar op de rand van de ring tilde, haar benen om zijn middel, wist ik dat dit niet zomaar een late afspraak was in een lege sportzaal, maar iets diepers. Iets waar ze allebei naar verlangden zonder het te weten.
De high van de toeschouwer verdween even snel als hij gekomen was – een vluchtige, schuldige sensatie die werd bezoedeld door het besef hoe dicht ik bij het binnendringen van iets heiligs was geweest. Schaamte kronkelde laag in mijn buik terwijl ik mezelf wegdrong van het glas, hen achterlatend in hun roekeloze passie onder de flikkerende lichten. De deur zwaaide achter me dicht, waardoor Eline’s gesmoorde schreeuw en Joost’s gekreun werden gedempt toen ze zichzelf volledig verloren. Ik keek niet om.
Maar de herinnering bleef – brandend in mijn huid als een brandmerk: de manier waarop haar lichaam zich voor hem had gebogen, de manier waarop zijn vingers tegen haar middel hadden getrild, de manier waarop geen van hen aarzelde toen de grens tussen competitie en hunkering oploste in pure, ongefilterde honger. Het was meer dan alleen lust. Het was ontdekking. Het was overgave. En op dat moment benijdde ik hen – hun moed, hun vrijheid om te nemen wat ze wilden zonder angst of schaamte.
Toen ik naar buiten stapte in de koele avondlucht van Eindhoven, de stadslichten om me heen vervagend, kon ik de aanhoudende smaak van hun behoefte op mijn tong niet van me afschudden. Want soms was kijken net zo bedwelmend als aanraken. Soms waren de meest onvergetelijke ontmoetingen degene die je eigenlijk helemaal niet hoorde te zien.