Mia’s Kerstavond, Deel 2

Mia’s hart bonsde nog steeds na in haar borstkas terwijl ze tegen Ruben aan lag, zijn armen stevig om haar heen geslagen. De warmte van zijn lichaam vermengde zich met de geur van versgebakken appeltaart die nog steeds in de lucht hing. Dit voelt zo goed, dacht ze, terwijl haar vingers onbewust kleine cirkeltjes trokken op zijn borst. De spanning tussen hen was voelbaar, maar het was een subtiele, langzaam opbouwend vuur dat haar nieuwsgierigheid prikkelde.

“Ben je okay?” vroeg Ruben zacht, zijn stem laag en warm, bijna als een zachte deken die zich om haar heen sloeg.

Mia knikte, haar wang tegen zijn schouder. “Ja, meer dan okay.” Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan, haar ogen zoekend naar iets wat ze nog niet helemaal kon benoemen. “Ik voel me… veilig bij jou.”

Een glimlach verscheen op zijn gezicht, zijn ogen zachte spiegels van genegenheid. “Dat maakt me blij om te horen.” Hij aaide haar haar zachtjes naar achteren, zijn vingers even rustend op haar wang. “Ik wil niet dat je ooit iets doet waar je niet klaar voor bent, Mia. Dit gaat om jou, om ons, in ons eigen tempo.”

Haar adem stokte even bij zijn woorden. Hij denkt aan mij, besefte ze. Het was niet alleen het fysieke, het was meer dan dat. Het was de manier waarop hij naar haar keek, alsof ze het enige was wat telde in dat moment.

Ze pakte zijn hand en sloot haar vingers eromheen. “Ik ben er klaar voor,” fluisterde ze, haar stem vastberaden ondanks de trilling die erdoorheen liep. “Maar… laten we het rustig aan doen. Ik wil elk moment ervaren.”

Ruben knikte, zijn ogen nooit loslatend van de hare. “Dat wil ik ook.” Hij bracht haar hand naar zijn lippen en kuste haar knokkels zachtjes. “We hebben alle tijd van de wereld.”

Ze glimlachte, haar hart overstroomd met een mengeling van nervositeit en opwinding. De afgelopen weken waren ze dichter naar elkaar toe gegroeid, hun gesprekken dieper, hun blikken langer. En nu, op deze koude kerstavond, werd alles nog intenser.

Ruben stond langzaam op en hield zijn hand naar haar uit. “Kom,” zei hij, zijn stem zacht maar overtuigend. “Laten we naar binnen gaan. Het wordt kouder.”

Mia pakte zijn hand en stond op, haar vingers stevig in de zijne verstrengeld. Ze liepen naar binnen, waar de warmte van de open haard hen verwelkomde. De kaarsen op de schoorsteenmantel flikkerden zachtjes, en de geur van dennennaalden en kaneel vulde de lucht.

Hij liet haar hand los en liep naar de keuken. “Zal ik wat warme chocolademelk maken?” vroeg hij, terwijl hij al begon met het pakken van de ingrediënten.

“Dat klinkt perfect,” antwoordde Mia, terwijl ze op de bank ging zitten en haar benen onder zich vouwde. Ze keek naar hem terwijl hij zich bezighield met de mokken en de melk. Zijn bewegingen waren zelfverzekerd, geroutineerd, en toch voelde ze een bepaalde tederheid in alles wat hij deed.

Toen hij terugkwam met twee dampende mokken, zag ze hem in een ander licht. Het was niet alleen de leeftijd die hem anders maakte, het was de manier waarop hij zich gedroeg, de rust en het geduld dat hij uitstraalde. Het was iets waar ze zich enorm tot aangetrokken voelde.

Hij ging naast haar zitten en gaf haar een mok. “Proost,” zei hij, zijn ogen twinkelend.

“Proost,” antwoordde Mia, en ze tikten hun mokken zachtjes tegen elkaar. De warme chocolademelk gleed haar keel in, en ze voelde zich meteen warmer, meer op haar gemak.

Ze praatten over van alles en nog wat, van hun favoriete kersttradities tot de dromen die ze hadden voor de toekomst. Mia vond het fascinerend om naar Ruben te luisteren, zijn ervaringen, zijn verhalen. Hij had zoveel gezien, zoveel meegemaakt, en toch was hij zo nederig, zo aandachtig.

Na een tijdje zette Ruben zijn mok op tafel en keek haar aan. “Wil je dansen?” vroeg hij plotseling, zijn stem zacht maar vol belofte.

Mia’s ogen werden groot. “Dansen?” Ze keek naar de kleine ruimte tussen de bank en de open haard. “Hier?”

Hij knikte, een lichte glimlach op zijn lippen. “Ja, hier. We hebben geen muziek nodig, alleen elkaar.”

Haar hart begon weer sneller te kloppen terwijl hij opstond en zijn hand naar haar uitstak. Ze aarzelde even, maar nam toen zijn hand en liet zich van de bank tillen. Ruben trok haar zachtjes naar zich toe, zijn andere hand rustend op haar rug.

Ze stonden dicht bij elkaar, hun lichamen bijna tegen elkaar aan. Mia legde haar hand op zijn schouder en voelde de warmte van zijn lichaam door zijn shirt heen. Hij begon langzaam te bewegen, en ze volgde zijn leiding, hun lichaamsdelen elkaar volgend in een trage, intieme dans.

“Dit is mooi,” fluisterde Mia, haar ogen dicht, haar hoofd rustend tegen zijn borst.

“Ja,” antwoordde Ruben, zijn stem zo zacht dat het bijna een ademhaling was. “Jij bent mooi.”

Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan, hun gezichten slechts centimeters van elkaar verwijderd. Zijn ogen keken haar intens aan, vol verlangen, vol emotie. Mia voelde hoe haar ademhaling versnelde, haar lichaam reagerend op zijn nabijheid.

Hij bracht zijn hand naar haar gezicht en streelde haar wang zachtjes. “Mia,” fluisterde hij, zijn stem zacht maar vol betekenis. “Ik wil je zo graag.”