Het begon allemaal toen ik introk in dat krappe appartementje boven de bakkerij in de Kluisstraat in Gent. Het was er goedkoop, maar de muren waren zo dun als vloeipapier en de ramen? Nou, laten we zeggen dat privacy niet echt ingebouwd was.
Elke ochtend, voor zonsopgang, gooide mevrouw Van der Meer aan de overkant van de steeg haar gordijnen open om de was op te hangen. Ik keek dan suf vanuit mijn slaapkamer – haar gebloemde nachthemd hing aan rondingen die geen oma zou mogen hebben – en vroeg me af of ze het expres deed. Maar vandaag? Vandaag was anders. Het gordijn bleef de hele dag open.
Pas laat in de middag, toen het zonlicht precies scheen, zag ik ze: Meneer Dekeyser van hiernaast en zijn dochter, Fien. Ze is een paar jaar jonger dan ik, begin twintig, met die scherpe Vlaamse schoonheid, met sproeten en wilde kastanjebruine haren. En hij? Jan Dekeyser, de weduwnaar met de zilveren baard die altijd stijfjes knikte als we elkaar op de binnenplaats passeerden. Zo had ik ze nog nooit gezien.
Fien lag op haar buik op het bed, een boek naast haar weggegooid. Haar hemd was omhoog gekomen, waardoor de dip van haar ruggengraat en de bolling van haar kont in die strakke jeans zichtbaar werden. Jan stond over haar heen, zijn grote handen rustten lichtjes op haar schouders – helemaal niet vaderlijk. Hij leunde voorover, mompelde iets en Fien lachte. Ze draaide haar hoofd net genoeg zodat ik kon zien dat ze op haar lip beet. Toen begon hij haar rug te masseren, langzame cirkels die haar in zijn aanraking deden buigen.
Ik had niet moeten kijken – God, ik had moeten wegkijken – maar ik kon het niet. De manier waarop ze zuchtte toen zijn duimen in de gespannen spieren van haar onderrug groeven… de manier waarop Jan’s blik bleef afdalen naar waar haar spijkerbroek net iets te laag spleet. Warmte kwam laag in mijn maag toen Fien zich lui uitrekte en haar wang tegen de matras drukte, en Jans adem stokte – heel even maar – maar ik zag het.
De spanning tussen hen was elektrisch, dik genoeg om te proeven. Elke penseel van zijn vingers op haar huid voelde als een uitnodiging, elke pauze in hun gesprek zwaar van onuitgesproken dingen. Toen Fien op haar rug rolde en met die brede groene ogen naar hem opkeek, bleef Jan’s hand te lang op haar middel hangen – net boven de band van haar jeans – en ze trok zich niet terug.
Mijn hartslag sloeg tegen mijn keel terwijl ik toekeek hoe ze deze vreemde, geladen dans deden. Ze waren allebei volwassen, dat wel, maar er was iets mis mee… of misschien juist opwindend goed. Fien ging plots rechtop zitten, streek een haarlok achter haar oor en Jan’s knokkels werden wit waar hij de bedpost vastgreep. Toen zei ze iets – te zacht voor mij om te horen – en zijn lach was diep, verrast.
Ik moest mezelf toen aanpassen, mijn pik spande tegen mijn boxershort toen Fien haar hand uitstak, haar vingers grepen Jan’s onderarm. De lucht tussen hen glinsterde van onuitgesproken verlangen. Hij verwijderde zich niet. In plaats daarvan leunde hij dichterbij, hun gezichten centimeters uit elkaar. Ze kantelde haar hoofd lichtjes – zonder zijn ogen te zien – en ik zweer dat de tijd bevroor.
De eerste aanraking was aarzelend – een aanraking van lippen tegen huid, net onder Fien’s oor. Jan’s grote hand omhelsde de achterkant van haar nek, de duim streelde het hartslagpunt daar terwijl ze zichtbaar rilde. Toen waren haar handen op zijn borst, duwden hem terug op het bed naast haar, en plotseling waren ze verstrengeld in een warboel van ledematen en gefluisterde woorden.
Ik kon niet wegkijken. Ik moest toekijken hoe Fien over Jans heupen schoof, net genoeg naar beneden drukkend zodat hij kreunde, laag en rauw. Zijn handen zwierven over haar lichaam, langs haar zij, over haar kont, verstrengelden zich in haar haar – terwijl ze hem hongerig kuste, haar tanden op zijn onderlip. De manier waarop ze tegen hem aan wiegde deed mijn eigen pik kloppen, hunkerend naar wrijving. Elke zucht, elke stotterende kreun die ze liet ontsnappen wond me strakker op.
De zon zakte lager en wierp lange schaduwen door de kamer toen Jan hen beiden omdraaide en Fien onder hem vastpinde. Haar benen sloten zich instinctief om zijn middel, de hielen graafden in zijn kont terwijl hij tegen haar aan stampte. Zijn mond ging langs haar keel, zijn tanden schraapten over haar sleutelbeen terwijl ze kronkelde en met haar vingers aan zijn shirt trok. De lucht tussen hen in was dik met de geur van opwinding – muskusachtig en zoet – en ik kon het bijna proeven.
Toen gleed Jan’s hand onder Fien’s topje, de duim omcirkelde een stijve tepel door het kant van haar beha. Ze kromde zich in hem, haar hoofd naar achteren geworpen terwijl een ademloze kreun haar lippen ontsnapte. Zijn andere hand gleed langs haar middel, zijn vingers haakte zich in de tailleband van haar spijkerbroek en ik wist dat hij haar daar zou aanraken. Precies waar ze nat was voor hem.
Ik streelde mezelf door mijn broek heen en beet een kreun weg toen Fien’s heupen zich van het bed verhieven, in stilte smekend. Jan deed mee, zijn hand gleed onder de spijkerstof en toen hij haar doorweekte slipje vond, spande zijn hele lichaam. Ze jammerde en greep zich vast aan zijn schouders toen hij haar door de stof heen begon te strelen – langzame, weloverwogen cirkels die haar dijen deden trillen.
Het glas van het raam voelde koel aan tegen mijn voorhoofd terwijl ik toekeek hoe ze zich ontrafelden. Jans mond eiste de hare weer op, hongerig en bezitterig, terwijl zijn vingers haar clitoris in strakke, meedogenloze cirkels bewerkten. Fien’s gekreun werd luider, wanhopiger, tot ze in zijn schouder beet om het geluid te onderdrukken. Haar heupen schokten tegen zijn hand, en toen – oh God – kwam ze met een huiverende kreet, haar nagels in zijn rug gravend terwijl hij haar er doorheen hield.
Ik hijgde nu, mijn eigen bevrijding gevaarlijk dichtbij, toen Jan eindelijk rechtop ging zitten en Fien met zich meesleepte. Ze klampte zich aan hem vast, zonder botten en blozend, terwijl hij met één hand de knopen van haar jeans losmaakte. De manier waarop ze naar hem keek – wazig plezier en onuitgesproken beloftes – deed iets kronkelen in mijn borstkas. Toen hing haar broek rond haar dijen en Jan’s mond zat tussen haar benen voordat ik met mijn ogen kon knipperen.
Haar rug boog van zijn schoot terwijl zijn tong door haar plooien ging en elke laatste siddering van haar orgasme opslurpte. De natte geluiden vulden de kamer, vermengden zich met Fien’s gesmoorde zuchten, en mijn eigen pik trilde in mijn greep terwijl ik toekeek hoe ze opnieuw ineenstortte – deze keer schreeuwde ze Jan’s naam in het kussen.
Tegen de tijd dat ze eindelijk samen op de lakens lagen, verward en buiten adem, was ik een puinhoop. Mijn hand was plakkerig, mijn hart klopte tegen mijn ribben toen ik terugstrompelde van het raam, duizelig van wat ik net had gezien. Het gordijn fladderde achter hen dicht – een laatste, verleidelijke plagerij – en liet mij alleen achter in de donker wordende kamer, pijnlijk en hol en volkomen verslaafd aan de aanblik van hen samen.
Ik weet dat ik dit niet zou moeten willen. Ik zou de open gordijnen aan de huisbaas moeten melden. Maar terwijl ik daar stond, mijn eigen huid nog steeds zoemend, kon ik alleen maar denken… hoe lang nog voordat ze het weer deden? En blijft het gordijn de volgende keer dicht? Of zal het geluk – God, alsjeblieft, laat het geluk zijn – me elk smerig detail laten zien van wat er nu komt?
Einde Scène 1 (20% opstelling)