De frisse Belgische lucht prikte in Jans blootgestelde enkels terwijl hij en Petra door de drukke straat naar Club Acanthus liepen. Het neonbord wierp een lugubere gloed over de kasseien en beloofde een avond vol avontuur waarover ze alleen maar hadden gefluisterd in de donkere beslotenheid van hun slaapkamer.
Petra greep zijn arm vast, haar vingers trilden lichtjes tegen de fijne stof van zijn jas. “Weet je dit zeker, Jan?” Haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering, maar sneed als een mes door het lawaaierige stadslandschap.
Jan keek naar haar, zag haar grote, nerveuze ogen en hoe ze op haar lip beet. Hij voelde een golf van beschermingsdrang vermengd met verwachting. “We hebben hier maandenlang over gepraat, schat,” herinnerde hij haar zachtjes. “We zijn hier omdat we samen nieuwe dingen willen ontdekken.”
Ze liepen naar de zware fluwelen gordijnen die de ingang bewaken en Jan reikte uit om ze opzij te schuiven. De dreunende bas van elektronische muziek pulseerde door de lucht toen ze binnenstapten, de plotselinge verandering in sfeer was bijna voelbaar.
De club was precies zoals ze hadden gehoord: een uitgestrekte speeltuin met zachte banken, gedempte verlichting en lichamen die samen kronkelden op de dansvloer en in schaduwrijke hoekjes. De lucht hing zwaar van de geur van zweet en parfum, verlangen en wanhoop.
Petra’s adem stokte toen ze het tafereel voor zich in zich opnam. Jan zag haar polsslag fladderen aan de basis van haar keel en hij boog zich voorover om daar een zachte kus te drukken, terwijl hij voelde hoe haar hart onder zijn lippen oversloeg.
“Laten we iets te drinken halen,” fluisterde hij tegen haar huid, terwijl hij haar naar de gepolijste houten bar leidde die zich over een hele muur uitstrekte.
Ze zaten naast elkaar op krukken bekleed met fluweel zo donker als de nachtelijke hemel, hun knieën raakten elkaar. Jan bestelde voor hen beiden iets sterks – Belgische gin met een scheutje vlierbloesemsiroop, waarvan de zoetheid de scherpte doorbrak als de belofte van genot te midden van angst.
Petra nam een voorzichtige slok en keek met ongegeneerde nieuwsgierigheid de kamer rond. “Het is… drukker dan ik had gedacht,” zei ze uiteindelijk, haar stem nauwelijks hoorbaar boven het geroezemoes van gesprekken en muziek.
Jan grinnikte zachtjes. “Dat is juist een deel van de aantrekkingskracht, toch? De anonimiteit, de vrijheid om je te laten gaan.” Hij pakte haar hand en vlechtte hun vingers in elkaar. “We kunnen dit zo langzaam of snel doen als je wilt, Petra. Dit is onze avond.”
Ze draaide zich naar hem toe, haar ogen donker van nerveuze opwinding. “Ik weet het,” zei ze, haar stem nu sterker. “En ik vertrouw je. Wat er ook gebeurt vanavond, we doen dit samen, toch?”
Jan glimlachte en leunde naar voren om een tedere kus op haar lippen te drukken. “Altijd,” beloofde hij.
Toen ze uit elkaar gingen, dwaalde Petra’s blik langs hem heen en bleef ergens – of bij iemand – aan de andere kant van de kamer hangen. Jan volgde haar blik en zijn hart ging sneller kloppen toen hij het stel aan de andere kant van de kamer zag staan: een vrouw met haar zo donker als de nacht en ogen die leken te gloeien in het schemerige licht, en haar partner, een man met brede schouders en een zelfverzekerde houding.
“Wil je ze ontmoeten?” vroeg Jan met zachte stem terwijl hij zag hoe Petra’s hartslag onder haar huid versnelde. Ze knikte, nauwelijks waarneembaar maar genoeg voor hem om het te zien.
Hij pakte haar hand weer en leidde haar door de kamer, terwijl hij voelde hoe alle blikken op hen gericht waren – dit was hun initiatie in een wereld waar grenzen vervaagden en plezier hoogtij vierde. En ze waren klaar om erin te duiken, samen.
Wordt snel vervolgd x