De geur van zweet en leer hing dik in de schemerige sportzaal, vermengd met de metaalachtige geur van gewichten terwijl ik de vochtige handdoek over mijn voorhoofd veegde. Het was laat, te laat voor de meeste leden om nog te blijven hangen, maar vanavond voelde anders – op de een of andere manier geladen. Toen zag ik hem. Aan de overkant van de zaal bij de vrije gewichten, zijn blote borst glinsterde onder het felle tl-licht, de definitie in zijn armen onmiskenbaar terwijl hij met gecontroleerde precisie tilde. Thijs. De jongen van mijn spinningles vorige week die me meer dan eens had zien staren. Nu was hij hier, een en al rauwe kracht en stille intensiteit, en plotseling had de pijn in mijn spieren niets meer te maken met de hitte die zich laag in mijn maag nestelde.
Ik deed alsof ik de weerstandsband op het nabijgelegen squatrek bijstelde en wierp een blik terwijl hij zijn halterstang met zacht gerammel optrok. Zijn donkere haar plakte aan zijn voorhoofd, vochtige krullen omlijstten die scherpe jukbeenderen van hem – jukbeenderen die niet mogelijk leken voor een man met zijn bouw. Hij droeg niets anders dan een laaghangende grijze sportshort, waarvan de stof net genoeg aangaf wat eronder zat. Mijn hartslag gonsde in mijn keel toen ik keek naar de manier waarop zijn rug lichtjes kromde toen hij zijn armen boven het hoofd strekte, de spieren langs zijn ruggengraat spanden als strak draad.
Hij betrapte me toen ik keek. Slechts een seconde, maar lang genoeg om iets elektrisch tussen ons door te laten gaan, iets dat voelde als herkenning. Zijn lippen bogen zich in een langzame, wetende glimlach voordat hij zich omdraaide, mij daar achterlatend met mijn hart kloppend tegen mijn ribben. Het was niet de eerste keer dat we elkaar in deze sportschool zagen, maar vanavond… vanavond voelde als een onuitgesproken belofte. Eén die ik wanhopig graag wilde houden.
De spanning werd strakker toen ik mezelf terug naar de loopband dwong, de snelheid aanpassend tot mijn voeten tegen de band sloegen in een ritme dat overeenkwam met mijn op hol geslagen gedachten. Lag het aan mij? Of had hij na zijn set iets te lang bij de waterfontein gestaan en was zijn blik weer naar mij toegegaan? De manier waarop zijn duim in de tailleband van zijn korte broek haakte terwijl hij dronk – dat kleine, nonchalante gebaar deed een rilling over mijn rug lopen. Ik kon bijna het eelt van zijn handen tegen mijn huid voelen, ruw en opzettelijk.
Ik duwde harder, mijn adem kwam nu sneller, toen plotseling zijn stem door het gezoem van de machines naast me klonk.
“Je hebt een geweldige vorm.” Zijn toon was laag, bijna conversationeel, maar het stuurde een schok recht naar mijn kern. Ik wierp een blik op hem, deed alsof ik verrast was, terwijl mijn huid prikkelde van de hitte.
“Ik probeer er gewoon niet af te vallen,” hijgde ik, terwijl ik weer over mijn voorhoofd veegde in de hoop dat hij de uitnodiging in mijn blozende wangen en bezwete nek zou lezen. Zijn donkere ogen bleven daar een tel te lang hangen voordat ze lager gingen, langs de ronding van mijn sportbeha, waar de stof vochtig aan mijn huid kleefde.
“Heb je iemand nodig om je te spotten?” Een andere langzame glimlach krulde zijn lippen, deze omrand met iets donkers. Iets hongerigs. En plotseling dacht ik niet meer aan sets of reps, maar aan zijn handen op me, stabiel en onverbiddelijk, die me door iets veel intensers leidden dan deadliften.
De woorden waren eruit voordat ik er twee keer over na kon denken. “Dat lijkt me heerlijk.” Het kwam er ademhalender uit dan de bedoeling was en de manier waarop zijn pupillen verwijdden vertelde me dat hij het prima vond. Zijn knokkels raakten de mijne toen we het gewicht op het rek instelden, een opzettelijke aanraking die vonken op mijn arm deed overslaan. De lucht tussen ons knetterde van onuitgesproken verlangen, dik en zwaar terwijl de geur van zijn cologne – sandelhout en iets puur mannelijks – zich om me heen wikkelde.
Hij stapte dichterbij toen ik me in hurkhouding liet zakken, zijn handpalm warm op het puntje van mijn middel, stevig maar niet bezitterig. Gewoon… aanwezig. Mijn adem stokte bij het contact, de warmte van hem sijpelde door mijn dunne sportshirt. Toen ik opkeek, was zijn blik op de mijne gericht, donker en onwrikbaar, alsof hij elke smerige gedachte kon zien die door mijn hoofd raasde.
“Goed.” Zijn stem was nu ruwer, nauwelijks meer dan een fluistering. “Hou je rug recht.”
Dat deed ik – God, dat deed ik – terwijl hij het gewicht net iets hoger op het rek plaatste, zijn duim een onbelaste cirkel tegen de onderkant van mijn rug. Elke beweging voelde opzettelijk, geladen. De lucht tussen ons zoemde van mogelijkheden. Toen ik weer stond, trilden mijn knieën een beetje – niet van de inspanning, maar van de manier waarop zijn hand daar net een tel te lang bleef hangen voordat hij wegviel.
We herhaalden de set nog twee keer, de spanning bouwde zich op als een langzame brandwond. Zijn vingers streelden mijn heup toen hij me naar beneden begeleidde, of schampten de achterkant van mijn nek toen ik opstond, elke aanraking stuurde elektrische schokken door me heen. Bij de derde herhaling stonden mijn dijen in brand – niet van de squats, maar van de manier waarop zijn blik elke beweging van mijn lichaam volgde en bleef hangen op plekken die niets met trainen te maken hadden.
Na afloop bood hij me een handdoek aan van het rek vlakbij, onze vingers raakten elkaar toen ik hem aannam. Zijn huid was ruw maar verrassend warm tegen de mijne. De lucht tussen ons voelde dik, geladen, alsof we op de rand van iets onvermijdelijks stonden. En plotseling wilde ik alleen nog maar zijn mond op me, zijn handen die harder om me heen grepen, zijn lichaam dat tegen het mijne aan gedrukt was.
De woorden vlogen eruit voordat ik ze kon tegenhouden. “Ik ben nog niet klaar met trainen.” Het was geen vraag. Zijn lippen gingen lichtjes van elkaar, net genoeg om het puntje van zijn tong zijn onderlip te zien bevochtigen – een kleine, veelzeggende beweging die mijn hartslag omhoog deed schieten.
“Ik ook niet,” mompelde hij, de lage houttoon van zijn stem zorgde ervoor dat de warmte tussen mijn dijen opwelde. Zonder nog een woord te zeggen draaide hij zich om en liep naar de kleedkamers, mij daar achterlatend met de vochtige handdoek in mijn trillende handen. Maar zijn ogen – donker, wetend – richtten zich nog een laatste seconde op de mijne voordat hij door de deur verdween.
Ik volgde, mijn hart bonkte tegen mijn ribben als een gevangen vogel, elk zenuwuiteinde brandde van verwachting. De sportzaal was nu leeg, de stilte werd alleen verbroken door het verre gezoem van het HVAC-systeem en onze eigen gehaaste ademhaling. Hij stond bij de wasbakken, zijn handen op het aanrecht, zijn hoofd gebogen alsof hij diep in gedachten was of wachtte. Op mij.
Toen ik dichterbij kwam, richtte zijn blik zich op de mijne in de spiegel en weerspiegelde dezelfde rauwe honger die ik laag in mijn buik voelde opwellen. Zonder een woord te zeggen, draaide hij zich om en drukte me tegen de koele tegelmuur, zijn lichaam een solide, onverzettelijke warmte tegen het mijne. Zijn handen omlijstten mijn gezicht, duimen streelden mijn wangen terwijl hij naar beneden leunde, langzaam en weloverwogen. De eerste druk van zijn lippen was vederlicht – een vraag, een uitnodiging – en ik antwoordde met een zucht, terwijl onze monden met elkaar versmolten.
De kus was elektrisch-hongerig, veeleisend, smaakte naar zweet en zout en iets duisters verslavends. Zijn tong gleed tegen de mijne in een ritme dat nabootste wat ik al wist dat we allebei wilden. Een hand verstrengelde zich in mijn haar terwijl de andere onder mijn tanktop gleed, eeltige vingertoppen sleepten langs mijn ruggengraat in een spoor van vuur. Een kreun gierde door mijn keel toen hij mijn borst door mijn sportbeha heen streelde en met zijn duim rond mijn tepel draaide tot die onder zijn aanraking kiezelig werd.
Hij trok zich net genoeg terug om een hap adem te halen voordat hij tegen mijn lippen mompelde: “Zeg me dat je dit wilt.” Zijn stem was ruw fluweel en god, ik wilde het. Zo graag.
“Dat wil ik,” hijgde ik, terwijl ik met mijn vingers aan de tailleband van zijn korte broek rommelde, wanhopig om hem te voelen – alles van hem. Hij kreunde toen ik hem bevrijdde, heet en zwaar in mijn hand, al voorvocht lekkend dat mijn handpalm likte toen ik hem langzaam streelde. Zijn heupen schokten in mijn aanraking, een lage grom rommelde in zijn borstkas.
“Fuck,” ademde hij, zijn voorhoofd rustte tegen het mijne terwijl ik hem sneller en strakker streelde, tot zijn adem stokte. Toen trok hij me mee naar het dichtstbijzijnde kleedhokje, de deur sloeg achter ons dicht met een finaliteit die rillingen over mijn rug liet lopen.
De ruimte was krap, zwak verlicht door de flikkerende TL-verlichting, maar dat kon ons allebei niets schelen. Zijn mond viel weer op de mijne terwijl hij me moeiteloos tegen de muur tilde, mijn benen instinctief om zijn middel. De eerste stoot van zijn vingers in me deed me het uitschreeuwen, mijn nagels graafden in zijn schouders toen hij ze precies goed kromde en die plek raakte die mijn zicht aan de randen deed vervagen.
“Je bent zo nat,” kreunde hij tegen mijn keel, terwijl zijn lippen vuur langs mijn hals trokken, terwijl zijn andere hand mijn legging en slipje opzij trok en me volledig blootstelde aan zijn hongerige blik. Toen hij zich oprichtte en met één langzame, weloverwogen haal naar binnen duwde, hijgde ik – vol, pijnlijk, overweldigd op de best mogelijke manier.
Zijn ritme begon rustig, maar groeide al snel uit tot iets wanhopigs, elke stoot dieper, harder, tot de muur achter ons schudde. De geur van seks en zweet vulde de kleine ruimte, vermengde zich met het geluid van huid tegen huid en onze gehaaste ademhaling. Eén hand greep bezitterig mijn heup vast, terwijl de andere zich in mijn haar verstrengelde en mijn hoofd naar achteren kantelde zodat hij mijn mond weer kon opeisen.
“Kom voor me,” gromde hij tussen twee kussen door, terwijl zijn duim mijn clitoris vond en er strakke, meedogenloze cirkels omheen draaide. De dubbele sensatie duwde me over de rand met een schreeuw gedempt tegen zijn schouder toen het genot in hevige golven door me heen raasde. Even later volgde hij, zijn bevrijding pulseerde heet in me en we trilden allebei in de nasleep.
Een lang moment bleven we zo liggen – ik tegen hem aan, hij tegen de muur, onze ademhalingen vertraagden samen in de vochtige stilte van de kleedkamer. Toen drukte hij een kus op mijn slaap, zacht en teder, voordat hij me voorzichtig weer neerzette op wankele benen. De onuitgesproken belofte hing tussen ons in terwijl we onze kleren aanpasten, elkaars ogen voor een seconde ontwijkend – net lang genoeg om de spanning weer op te laten bouwen.
Want dit was nog lang niet voorbij. En ik wist dat net zo zeker als ik mijn eigen naam kende.