Stéphanie zat in de hoek van de zaal, haar vingers trilden terwijl ze over de pagina’s van haar studieboek veegde. De collegezaal was bijna leeg, behalve dan voor een paar verdwaalde studenten die nog wat notities aan het maken waren. Ze haalde diep adem, haar blik ging onwillekeurig naar de man die aan de andere kant van de ruimte stond. Hij was anders. Niet alleen omdat hij ouder was—minstens midden dertig—maar ook vanwege de manier waarop hij zich bewust was van iedere beweging die hij maakte. Zijn hand gleed langzaam over de tafel, zijn stem klonk diep en zelfverzekerd terwijl hij uitleg gaf aan een paar achterblijvers.
Ze had hem eerder gezien. Hij was niet één van de reguliere docenten, maar een gastspreker die af en toe colleges gaf over psychologie. Stéphanie wist niet precies waarom, maar elke keer dat hij sprak, voelde ze iets prikkelends in haar onderbuik. Een gevoel dat ze niet kon plaatsen, maar ook niet wilde negeren.
„Heb je nog vragen?” vroeg hij plotseling, zijn blik recht op haar gericht. Zijn ogen waren donker, bijna hypnotiserend. Stéphanie schrok zo hevig dat ze haar pen liet vallen. Het metalen geluid echode door de ruimte.
„Nee… uh, ik denk het niet,” mompelde ze, haar wangen brandden van schaamte. Ze boog zich snel voorover om de pen op te rapen, maar toen ze weer rechtop kwam, stond hij al vlak voor haar.
„Je lijkt nerveus,” merkte hij op, een glimlach speelde rond zijn lippen. „Ik ben Lars, trouwens.”
„Stéphanie,” stamelde ze, haar hart bonsde zo hard dat ze bang was dat hij het zou horen.
„Leuk je te ontmoeten, Stéphanie.” Hij nam een stap dichterbij, zijn geur drong haar neusgaten binnen—een mix van houtachtige parfum en iets anders, iets dat haar duizelig maakte. „Je bent vaak hier na de colleges. Ben je altijd zo toegewijd?”
Ze knikte, haar keel voelde droog aan. „Ja, ik wil gewoon… alles begrijpen.”
Hij tilde een wenkbrauw op, zijn blik doordringend. „Alles? Dat is een mooi streven.” Zijn stem was zacht, bijna fluisterend, en het klonk alsof hij een geheime betekenis aan zijn woorden gaf. „Maar soms zijn er dingen die je niet kunt leren uit boeken.”
Stéphanie’s ademhaling versnelde. Ze wist niet wat ze moest zeggen, of zelfs maar denken. Waarom staarde hij haar zo aan? Waarom voelde het alsof hij iets van haar wou, iets dat ze zelf nog niet eens begreep?
„Misschien,” vervolgde hij, zijn stem nog zachter nu, „zou je eens moeten nadenken over wat je echt wilt weten. Over jezelf.”
Haar mond viel open, maar geen geluid kwam eruit. Haar gedachten draaiden in cirkels. Wat bedoelde hij daarmee? En waarom voelde het alsof hij haar helemaal doorhad?
„Ik moet gaan,” zei hij abrupt, en zonder waarschuwing draaide hij zich om en liep weg. Stéphanie bleef achter, verward en opgewonden tegelijk. Haar handen grepen steviger om haar boek, maar haar gedachten waren ver weg.
Die avond kon ze niet slapen. Beelden van Lars flitsten door haar hoofd—zijn intense blik, zijn kalme stem, de manier waarop hij haar naam had uitgesproken. Ze drukte haar kussen tegen haar gezicht, probeerde het gevoel te verdrijven, maar het lukte niet. In plaats daarvan drong een nieuwe gedachte zich op, een gedachte die haar hele lichaam deed tintelen.
Wat als?
Wat als ze meer wilde weten over hem? Wat als ze durfde te onderzoeken wat er tussen hen kon zijn? Ze draaide zich om in bed, haar hand gleed langzaam naar beneden, over haar buik, naar de plek waar de spanning zich het meest concentreerde. Haar vingers trilden terwijl ze zichzelf aanraakte, en onmiddellijk werd ze overweldigd door een golf van genot.
Ze sloot haar ogen, probeerde zich het voor te stellen. Zijn handen op haar huid, zijn lippen op de hare. Misschien was het fout, misschien was het verboden, maar op dit moment kon het haar niet schelen. Ze wilde het—nee, ze had het nodig.
Na die nacht kon ze niet meer stoppen met denken aan hem. Tijdens colleges zat ze steeds dichterbij, haar ogen volgden zijn elke beweging. Soms ving ze zijn blik, en dan voelde ze datzelfde prikkelende gevoel weer opwellen. Maar hij leek het niet op te merken, of in ieder geval deed hij alsof.
Totdat een dag, na een college, hij haar aankeek en zei: „Blijf jij even.”
De andere studenten liepen weg, en Stéphanie bleef achter, haar hart bonsde wild. Hij liep langzaam naar haar toe, zijn blik nooit van de hare afwijzend.
„Ik heb je geobserveerd,” begon hij, zijn stem laag en serieus. „En ik denk dat jij iets hebt wat veel mensen proberen te verbergen.”
Haar adem stokte. „Wat bedoelt u?”
Hij nam een stap dichterbij, zijn gezicht nu slechts centimeters van het hare verwijderd. „Een verlangen. Een diep, donker verlangen dat je niet onder controle kunt houden.”
Stéphanie’s mond werd droog. Ze voelde zich blootgesteld, alsof hij haar ziel kon lezen. „Ik… ik weet niet wat u bedoelt.”
Hij glimlachte, een gebaar dat haar zowel geruststelde als opwindde. „Kom mee,” zei hij simpelweg. „Dan zal ik het je laten zien.”
Zonder te aarzelen pakte hij haar hand en leidde haar naar een kleine, afgelegen ruimte achterin de zaal. Haar hart sloeg over toen hij de deur achter hen dichttrok. Het was stil, behalve hun ademhalingen.
„Vertrouw me,” fluisterde hij, zijn lippen vlak bij haar oor. „Je mag alles hebben wat je wilt. Maar je moet wel bereid zijn om jezelf te laten gaan.”
Stéphanie’s lichaam reageerde instinctief. Ze boog zich naar hem toe, haar lippen vonden de zijne in een kus die zowel teder als intens was. Zijn armen sloten zich om haar heen, en ze voelde zich veilig, maar ook ongelooflijk opgewonden.
Langzaam begon hij haar shirt los te knopen, terwijl hij kortere, dringender kussen op haar lippen plaaste. Elk contact ontstak een nieuwe vonk in haar binnenste. Toen hij haar bh losmaakte en haar borsten bevrijdde, liet ze een zacht kreetje ontsnappen.
„Zo mooi,” mompelde hij, terwijl hij met zijn vingers over haar tepels streek. Het gevoel was zo intens dat ze haar hoofd achterover gooide, volledig overgeleverd aan zijn aanraking.
Maar het stopte daar niet. Zijn hand gleed langs haar buik naar beneden, naar de rand van haar broek. Stéphanie voelde haar knieën verzwakken, maar hij hield haar stevig vast.
„Wil je dit?” vroeg hij, zijn ogen diep in de hare kijkend. „Wil je dat ik je laat voelen wat je écht nodig hebt?”
Ze kon nauwelijks ademen, maar ze knikte. „Ja… alstublieft.”
Met een geruststellende glimlach trok hij haar broek en ondergoed naar beneden, waardoor ze volledig bloot kwam te staan. Zijn hand vond direct de plek waar ze het meeste verlangde, en toen hij haar natheid voelde, liet hij een tevreden geluid horen.
„Zie je wel?” fluisterde hij, terwijl hij zijn vingers langzaam in haar bewoog. „Dit is waar je naar verlangt.”
Stéphanie kon niets anders doen dan haar ogen sluiten en zich overgeven aan het ongelooflijke gevoel. Haar lichaam kronkelde, haar ademhaling werd onregelmatig. En toen hij zijn mond op de hare legde om haar kreun te smoren, voelde ze zich totaal verloren—en toch volledig vrij.