De vonk
Ricardo had Marie altijd al van een afstand bewonderd. Als nieuwe junior analist bij Sterling & Sterling Investments was hij onder de indruk van het zelfvertrouwen en intellect van zijn baas. Haar vurige rode haar, scherpe blauwe ogen en de manier waarop ze een kamer in haar greep had, waren slechts extraatjes.
Marie daarentegen had nauwelijks oog voor hem. Ze was te veel bezig met het beklimmen van de bedrijfsladder om zich om iets anders te bekommeren – althans, dat dacht ze, tot op een noodlottige dag waarop Ricardo’s analytische vaardigheden haar carrière redden.
Het begon met een ogenschijnlijk onschuldig memo. De raad van bestuur had om een bijgewerkte risicobeoordeling voor hun grootste klant gevraagd en Marie liep achter op schema. Haar team was competent, maar traag, en het rapport was nog steeds niet klaar toen de vergadering naderde.
In wanhoop wendde ze zich tot Ricardo, die de hele ochtend rustig aan zijn eigen projecten had gewerkt. “Ricardo, ik heb die risicoanalyse zo snel mogelijk nodig”, snauwde ze, terwijl ze hem de dossiers toegooide. Hij knikte, niet onder de indruk van haar abrupte manier van doen, en ging met een vastberadenheid aan de slag die haar verraste.
Twee uur later, toen de vergadering op het punt stond te beginnen, legde Ricardo het voltooide rapport op haar bureau. Ze scande het snel en was ondanks zichzelf onder de indruk. De analyse was grondig, inzichtelijk en – cruciaal – op tijd af. Haar team zou minstens nog een uur nodig hebben gehad om iets te produceren dat half zo goed was.
Marie stapte voor het eerst die dag vol zelfvertrouwen de vergaderzaal binnen. Dankzij Ricardo’s snelle denken had ze een solide basis om op voort te bouwen. Terwijl ze het rapport presenteerde, voelde ze zijn ogen op haar gericht – niet met lust zoals sommige van haar mannelijke collega’s, maar met stille bewondering en respect.
Toen de vergadering was afgelopen, merkte Marie dat ze Ricardo weer opzocht. “Ik ben je iets verschuldigd”, zei ze, terwijl ze haar hand uitstak. Hij glimlachte en pakte haar hand stevig vast. “Het was geen moeite, mevrouw.” Zijn vingers bleven nog even tegen de hare rusten voordat hij haar hand losliet, maar op dat moment veranderde er iets tussen hen.
De weken daarna merkte Marie dat ze meer dan normaal uitkeek naar hun dagelijkse vergaderingen. Ricardo had een scherp verstand en was altijd iedereen twee stappen voor. En hoewel hij nooit grenzen overschreed, waren er momenten waarop zijn blik iets langer dan nodig op haar gezicht leek te rusten.
Op een avond, na een bijzonder zware dag op het werk, waren ze samen alleen op kantoor. Marie had de hele middag geprobeerd een complex algoritmeprobleem op te lossen en Ricardo bood aan om haar te helpen. Toen hij over haar schouder leunde om aan te geven waar ze fout was gegaan, rook ze een vleugje van zijn eau de cologne – fris en mannelijk, met een hint van iets donkerder eronder.
Ze verstijfde toen zijn vingers de hare op het toetsenbord raakten, waardoor een elektrische schok door haar lichaam ging. Het was zo subtiel dat iemand anders het misschien niet eens had opgemerkt, maar Marie voelde het als een fysieke aanraking. En op dat moment besefte ze met een verrassende helderheid: haar assistent bewonderde haar niet langer alleen maar van een afstand – hij wilde haar.
Die openbaring deed een rilling over haar rug lopen, snel gevolgd door een golf van schuldgevoel. Ze was zijn baas, in godsnaam! Dit kon nergens toe leiden… toch?
Terwijl Ricardo de oplossing voor het probleem bleef uitleggen, voelde ze zijn adem over haar nek glijden. Zijn stem was zacht en stabiel, maar er zat een onderstroom van spanning in elk woord. Het was alsof hij haar uitdaagde om zich om te draaien en naar hem te kijken – om te erkennen wat er tussen hen gebeurde.
En dus, met een diepe zucht, deed Marie precies dat. Hun ogen ontmoetten elkaar en de lucht knetterde van onuitgesproken woorden. Zijn blik gleed even naar haar lippen voordat hij terugkeerde naar haar ogen, en ze wist zonder twijfel: dit was niet langer alleen professionele bewondering. Dit was iets heel anders – iets duisters en gevaarlijks en onmiskenbaar magnetisch.
Zonder na te denken reikte ze omhoog en streek een haarlok uit zijn gezicht, waarbij ze haar vingers even tegen de ruwe stoppels op zijn kaak liet rusten. Zijn pupillen verwijdden zich als reactie daarop en ze voelde een warmte door haar lichaam stromen.
‘Ricardo,‘ fluisterde ze, haar eigen stem nauwelijks herkennend. ‘We moeten niet…’
Hij legde een vinger op haar lippen om haar het zwijgen op te leggen en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Laat me u laten zien wat ik met u wil doen, mevrouw,’ mompelde hij, terwijl hij met vederlichte aanrakingen de ronding van haar nek volgde. ‘Ik beloof u dat het de moeite waard zal zijn.’
Marie had hem op dat moment moeten tegenhouden, maar in plaats daarvan merkte ze dat ze zich tegen zijn aanraking aan leunde, wanhopig op zoek naar meer. Wanneer had iemand haar voor het laatst zo levendig laten voelen? Zo begeerd?
Toen Ricardo’s lippen de hare vonden in een vurige kus, wist ze dat ze een grens had overschreden. Maar op dat moment kon het haar niets meer schelen. Het enige wat haar interesseerde was het gevoel van zijn lichaam tegen het hare gedrukt en de belofte van genot dat net achter de horizon op haar wachtte.
Hun tongen dansten samen terwijl hij haar tegen de muur duwde en haar daar met zijn heupen vastpinde. Zijn handen dwaalden vrij over haar rondingen en verkenden elke centimeter van haar verlangende lichaam door de dunne stof van haar jurk heen. Ze hijgde in zijn mond toen hij een borst in zijn hand nam en met zijn duim over de stijve tepel onder de zijde wreef.
Marie was zich er terdege van bewust dat ze nog steeds op kantoor waren – dat iedereen op elk moment binnen kon lopen en hen in deze compromitterende positie kon betrappen. Maar het gevaar versterkte alleen maar haar opwinding en stuurde golven van hitte door haar aderen.
“Ricardo,” kreunde ze zachtjes toen zijn lippen langs haar nek naar beneden gleden en een spoor van kippenvel achterlieten. “We kunnen niet…”
Hij legde haar het zwijgen op met nog een kus, deze keer nog dringender. Zijn handen gleden onder haar rok, trokken het vochtige slipje opzij en vonden zonder omhaal haar gladde lippen. Ze kreunde tegen zijn mond toen twee dikke vingers in haar drongen en haar heerlijk oprekten.
“Verdomme, je bent nat,” gromde hij, terwijl hij zijn hand langzaam bewoog. “Je vindt dit lekker, hè? Dat ik de controle neem?”
Marie kon alleen maar stom knikken, verloren in het overweldigende gevoel door hem gevuld te worden. Haar heupen bewogen instinctief naar voren, op zoek naar meer wrijving tegen haar clitoris.
“Mmm, ik wist dat je dat zou vinden,” spinde hij, terwijl hij zijn vingers omhoog krulde om dat geheime plekje in haar te strelen. “Je bent van nature onderdanig, nietwaar?”
Haar ogen vlogen open bij die suggestie, maar voordat ze kon protesteren, veroverde Ricardo opnieuw haar mond en slikte haar bezwaren in hun geheel door. Op dat moment bestond er geen goed of fout, alleen de oerbehoefte die door hun aderen stroomde.
Hij bewoog zijn vingers langzaam in en uit haar, en bouwde een gestaag ritme op dat haar binnen enkele minuten op het randje van een orgasme bracht. Ze klampte zich wanhopig aan hem vast, haar nagels groeven zich in de spieren van zijn schouders terwijl ze haar bevrijding nastreefde.
“Kom voor me klaar, Marie,” ruwte hij tegen haar lippen, terwijl zijn duim genadeloos rond haar clitoris cirkelde. “Laat me zien hoe graag je dit wilt.”
En met een laatste kreet deed ze precies dat, terwijl ze in zijn armen uiteenspatte toen golven van extase over haar heen spoelden. Ricardo slikte haar kreten in en hield haar stevig vast terwijl ze het intense genot uitleefde.
Terwijl ze daar hijgend stonden, hun harten synchroon kloppend, wist Marie één ding zeker: niets zou ooit nog hetzelfde zijn tussen hen. De grens was overschreden en er was geen weg terug meer – niet met de manier waarop hij naar haar keek, niet na de manier waarop ze op zijn aanraking had gereageerd.
Ze wist niet wat de toekomst zou brengen – alleen dat die meer van deze heerlijke spanning beloofde, meer gestolen momenten vol hartstocht en wanhoop. En ondanks alle redenen waarom ze deze weg niet verder zouden moeten gaan, merkte Marie dat ze naar meer verlangde – naar alles wat Ricardo haar kon geven.