Deel 1: De vonk
De zon stond laag aan de hemel toen Sandra en Hellen over de gemanicuurde gazons van het landgoed van hun buren wandelden, een symfonie van gelach en rinkelende glazen leidde hen naar de grote zomerbarbecue. Ze waren al vriendinnen sinds de universiteit, deelden geheimen onder het genot van ontelbare flessen wijn, maar vanavond voelde anders – elektrisch. Het was alsof ze allebei aan de vooravond stonden van iets spannends en onbekends.
De lucht was vochtig en droeg de geur van verkoold vlees en zoete sangria met zich mee. Ze baanden zich een weg door de groepjes gasten, wisselden beleefdheden en luchtkusjes uit tot ze de weelderige patio bereikten waar de gastvrouw, een vrouw met haar even stijf als haar postuur, hen voorstelde aan de zakenpartner van haar man.
“Ruben, dit zijn onze lieve buren, Sandra en Hellen. Ze zijn allebei zulke lieve jonge vrouwen,” zei ze, haar stem druipend van die bijzondere neerbuigendheid die voorbehouden is aan mensen die nog niet de middelbare leeftijd en zes cijfers hebben bereikt.
Ruben stak een hand uit, zijn greep was stevig maar niet verpletterend. Zijn ogen waren donkere poelen van intensiteit onder zware oogleden, en er was iets aan de stand van zijn kaak – zelfverzekerd, bijna uitdagend – dat Hellen’s polsslag deed versnellen. Sandra voelde het ook; ze ving de blik van haar vriendin en trok een wenkbrauw op.
“Aangenaam kennis te maken,” zei Ruben, met een lage stem als een donderslag in de verte. “Ik moet zeggen dat je buren zich gelukkig mogen prijzen met zulk betoverend gezelschap.”
Hellen grijnsde en nam een slokje van haar wijn. “En we zijn blij dat we iemand nieuw hebben om mee te spelen.” Het was een gewaagde uitspraak, maar de manier waarop zijn blik verscherpte vertelde hen dat hij precies begreep wat ze bedoelden.
Sandra leunde voorover, haar stem was gedaald tot een samenzweerderig gefluister terwijl ze naar een afgelegen hoek van de patio gebaarde. “Zullen we dit gesprek ergens voeren waar het minder… openbaar is?”
Ruben volgde hen zonder aarzelen, zijn lange passen namen de afstand tussen het gezelschap en de relatieve privacy die het uitgestrekte landgoed bood. Eenmaal verborgen achter een torenhoge heg draaide Hellen zich naar hem om, met een speelse uitdrukking.
“Weet je,” begon ze, ”we zijn hier al jaren en niemand heeft ons ooit zo… geïnteresseerd laten voelen.” Ze ging met haar vinger langs zijn arm en voelde het spierenspel onder de knisperende stof van zijn overhemd.
Sandra ging verder waar Hellen was gebleven. “Ja, het is bijna alsof je een speciale gave hebt,” zei ze, haar woorden onderbroken door het gerinkel van ijsblokjes in haar glas. “Iets dat ons het gevoel geeft dat we leven.”
Ruben grinnikte, een geluid als fluweel over grind. “Oh, ik denk dat we allemaal onze gaven hebben om te delen.” Hij stapte dichter bij hen, zonder hen aan te raken. Hellen hapte naar adem bij zijn nabijheid; ze kon het kruidige van zijn cologne ruiken en de warmte voelen die van hem afstraalde.
Sandra’s stem daalde tot een hese spurr. “Vertel ons over je gave, Ruben.”
Hij leunde voorover en zijn lippen beroerden Hellen’s oor terwijl hij sprak. “Ik hou van ruw spel,” fluisterde hij, laag genoeg dat Sandra zich moest inspannen om hem te kunnen horen boven haar hartslag uit. “Ik hou ervan dat mijn vrouwen kronkelen en kreunen, dat ze smeken om meer, zelfs als ik ze te ver drijf.” Hij kneep aan Hellen’s oorlel voordat hij zijn aandacht op Sandra richtte.
“En hoe zit het met jullie twee? Welke geheimen houden jullie verborgen onder die mooie glimlach?” Zijn hand sloot zich om Sandra’s middel en trok haar tegen zich aan. Ze kon de harde ribbel van zijn opwinding in haar buik voelen en het stuurde een schok recht tussen haar dijen.
Hellen haalde trillerig adem voordat hij antwoordde. “We… we houden van een beetje pijn bij ons genot,” gaf ze toe, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering. “Het soort dat ons sterren laat zien als we onze ogen sluiten.”
Ruben gromde goedkeurend, zijn greep op Sandra’s heup verstrakkend terwijl hij zich tegen haar aandrukte. “En wat nog meer? Vertel me meer.” Zijn lippen grepen de hare in een brute kus en eisten toegang met zijn tong. Ze opende zich voor hem en proefde wijn en verlangen terwijl ze om dominantie streden.
Ondertussen keek Hellen met hongerige ogen naar hen, haar hand kroop naar beneden om zich door de dunne stof van haar zonnejurk te wikkelen. Ze kon voelen hoe nat ze al was en dat moedigde haar aan om haar donkerste fantasieën hardop uit te spreken.
“Ik wil vastgebonden worden,” zei ze, terwijl haar stem krachtiger werd naarmate ze zich het scenario voorstelde. “Vastgebonden aan het bed terwijl je me plaagt met naalden en hete was, me laat schreeuwen tot ik niet meer kan.” Ze gleed met een vinger onder haar slipje en cirkelde langzaam om haar clitoris terwijl ze verder ging. “En dan wil ik dat Sandra me neukt met een voorbinddildo, elke centimeter van me vult terwijl je me wurgt tot ik flauwval.”
Sandra jankte tegen Rubens mond, het beeld dat Hellen haar schetste duwde haar naar een orgasme ondanks hun schaarse contact. Ze maakte zich los van hem, zwaar hijgend draaide ze zich om naar haar vriendin.
“En dan,” zei ze, haar stem rafelig van behoefte, ”wisselen we van plaats en laat ik je zo hard klaarkomen dat je je eigen naam vergeet.” Haar handen gingen naar de zoom van Hellen’s jurk en schoven hem langzaam omhoog tot ze het vochtige katoen van haar ondergoed kon zien gluren. Ze haakte een vinger onder de stof en trok die net genoeg opzij om Hellen’s gezwollen plooien bloot te leggen.
Ruben keek naar hen met een nauwelijks ingehouden honger, zijn pik klopte pijnlijk terwijl hij luisterde naar hun vieze praatjes en bewonderde hoe ze elkaar aanraakten – met eerbied, maar ook met een scherp randje van bezetenheid. Hij wilde meer, had het nodig als lucht in zijn longen.
Hij stapte achter Sandra en drukte zich tegen haar kont terwijl hij haar borsten betastte door de dunne zijde van haar jurk. “Jullie zijn verdomme perfect,” mompelde hij, terwijl hij haar tepels tussen zijn vingers rolde tot ze luid genoeg kreunde zodat iemand op het feest het kon horen.
Hellen’s ogen fladderden dicht toen Sandra’s vaardige aanraking haar steeds dichter bij haar bevrijding bracht. Ze was zo in sensatie dat ze niet merkte dat Ruben in zijn zak greep tot het koude metaal tegen haar clitoris drukte. Haar ogen vlogen open en sloten zich aan bij die van Sandra toen ze allebei naar adem snakten bij het onverwachte contact.
“Wat is dat?” hijgde Hellen, zelfs terwijl ze zich oprichtte in het gevoel van het kleine, gladde voorwerp dat tegen haar gevoeligste vlees wreef.
Sandra wierp een blik naar beneden, naar de plek waar Rubens hand tussen de benen van haar vriendin verborgen zat, met een boosaardige grijns op haar gezicht. “Het voelt als een penisring,” zei ze, haar stem dik van opwinding. “Maar ik denk dat het misschien iets anders is.”
Ruben grinnikte duister en drukte het voorwerp nog eens stevig tegen Helens clitoris voordat hij zijn hand helemaal weggooide. Beide vrouwen jankten bij het verlies van contact, maar hun nieuwsgierigheid was gewekt.
“Draai je om,” beval hij en ze gehoorzaamden zonder vragen, benieuwd naar wat hij nu weer voor hen in petto had. Toen ze dat deden, vonden ze hem met een klein glazen flesje gevuld met heldere vloeistof en een lange, dunne metalen buis eraan vast.
“Wat is dat?” vroeg Sandra, terwijl ze haar wenkbrauwen fronste en probeerde het vreemde apparaat te begrijpen.
Ruben glimlachte wreed en hield het flesje omhoog zodat ze het etiket konden zien: “Glijmiddelversterker-Voor Extreem Plezier.” Voordat een van de vrouwen kon protesteren of verder vragen kon stellen, greep hij Hellen’s pols en trok haar naar zich toe. Ze strompelde naar voren, uit balans, en gilde toen ze iets kouds en hards tegen haar kont voelde drukken.
“Ruben!” riep ze uit, terwijl ze zich los probeerde te worstelen toen hij het uiteinde van de buis in haar nauwe spleetje duwde.
Hij hield haar daar moeiteloos vast, zijn kracht veel groter dan de hare. “Wees een braaf meisje,” gromde hij, ”dan laat ik je over mijn hand klaarkomen terwijl ik je kont neuk met dit speeltje.”
Hellen jankte, maar ze stopte met vechten toen Sandra naar voren stapte, bezorgdheid in haar gelaatstrekken geëtst. “Is dat wel veilig?” vroeg ze, terwijl ze het vreemde apparaat met argusogen bekeek.
Ruben wierp haar een blik over zijn schouder en grijnsde om zijn mondhoeken. “Oh, het is volkomen veilig,” verzekerde hij hen beiden. “Net als alles wat ik van plan ben vanavond met je te doen.” En daarmee begon hij de buis langzaam dieper in Hellen’s kont te duwen, waardoor ze hijgde en kreunde van zowel pijn als genot.
Ondertussen keek Sandra naar hun spiegelbeeld in de glazen patiodeuren, haar hand kruipend tussen haar eigen benen terwijl ze bewonderde hoe Ruben haar vriendin domineerde. Ze zag hem zijn heupen lichtjes buigen, ongetwijfeld denkend aan hoe het zou voelen om zijn pik in dat nauwe gat te laten zakken in plaats van in het speeltje.
Alsof hij haar gedachten las, keek hij op en zag haar blik in de weerspiegeling. Hij gaf haar een boze knipoog voordat hij zijn hand door zijn broek naar beneden stak. De aanblik van hem, die zo duidelijk opgewonden was door hun losbandigheid, deed Sandra over de rand gaan; ze kwam ter plekke los en leunde tegen de muur voor steun terwijl golven van extase door haar heen raasden.
Hellen voelde het ook – de trillingen van Sandra’s orgasme duwden haar eigen orgasme steeds dichter naar de rand. Ze beet hard op haar lip en probeerde niet te schreeuwen toen Ruben het speeltje in een tergend langzaam tempo in en uit haar kont bleef werken.
Eindelijk, net toen ze dacht dat ze niet meer kon, reikte hij met zijn vrije hand en kneep haar clitoris hard tussen zijn vingers. De combinatie van pijn en genot was genoeg om haar sterretjes te laten zien; ze gooide haar hoofd achterover en schreeuwde het uit toen haar orgasme door haar heen raasde als een onweersbui.
Sandra keek gefascineerd naar hen beiden, haar eigen lichaam zoemde nog na terwijl ze wachtte tot Ruben klaar was met Hellen te neuken met het speeltje. Toen hij het eindelijk met een obsceen nat geluid losrukte, kon ze niet anders dan kreunen bij het zien van zijn glinsterende vingers en de manier waarop Hellen’s ogen in gelukzalige overgave dichtfladderden.
“Goed zo,” prees Ruben, terwijl hij zijn hand afveegde aan een handdoek in de buurt voordat hij zichzelf weer in zijn broek stopte. “Jullie twee gaan hier zo’n leuke zomer van maken.”
Hellen knikte zwakjes, nog steeds bekomen van haar intense bevrijding. Sandra dacht echter al vooruit aan het volgende deel van hun spel – wat dat ook mocht zijn.
“Wanneer kunnen we beginnen?” vroeg ze, haar stem ademloos van verwachting.
Ruben grijnsde en deed een stap dichter naar hen toe. “Nou, ik denk dat het tijd is dat we een meer besloten omgeving zoeken,” zei hij, terwijl zijn blik over hun verfomfaaide verschijningen gleed. “Ergens waar we niet gestoord worden terwijl ik jullie laat zien hoeveel plezier we samen kunnen hebben.”
En dus gingen ze met gretige passen en bonzende harten terug het huis in, het feest en al zijn alledaagse pleziertjes achter zich latend ten gunste van iets veel opwindenders, iets dat hen tot het uiterste zou drijven.
De nacht was nog jong en ze hadden nog zoveel te ontdekken. De vraag was alleen: Hoe ver zouden ze gaan? En hoeveel konden hun lichamen en geesten verdragen?
Wordt vervolgd…