De lucht in het studentenhuis was dik van de geur van gemorst bier en zweet, de bass van de speakers trilde door de vloerplanken. Het eerste feest van het laatste jaar was in volle gang, en de energie was elektrisch. Dit was het moment. De climax van vier jaar rivaliteit, grappen en steeds gekkere weddenschappen. Twee jongens stonden in het middelpunt, hun ogen op elkaar gericht als roofdieren die elkaar omcirkelden.
Ethan en Liam. De presidenten van Sigma Tau en Phi Kappa, respectievelijk.
Sinds de middelbare school waren deze twee verwikkeld in een eindeloos spel van elkaar overtroeven. Of het nu ging om cijfers, meisjes of wie het snelst een biertje kon drinken, ze hadden altijd een manier gevonden om het persoonlijk te maken. Inmiddels waren hun weddenschappen geëscaleerd tot niveaus waar iedereen anders rillingen van zou krijgen. Naakt over de campus rennen, de kleuren van de andere broederschap dragen op een formeel feest, of zelfs een weekend lang de “persoonlijke assistent” van de ander zijn. Maar vanavond? Vanavond was anders.
De pingpongtafel stond midden in de woonkamer, biervormige piramides aan weerszijden. De menigte had een cirkel om hen heen gevormd, telefoons in de hand, drankjes klaar, wachtend op de confrontatie. Sommigen fluisterden eigen weddenschappen, terwijl anderen gewoon wilden zien wat voor chaos deze twee zouden veroorzaken.
“Ben je klaar om te verliezen, Ethan?” Liam grijnsde, zijn knokkels kraakten terwijl hij een balletje oppakte. Zijn stem was kalm, maar er was een vonk in zijn ogen—het soort vonk dat zei dat hij al van zijn overwinning genoot.
Ethan leunde tegen de tafel, zijn armen over elkaar, zijn gebruikelijke arrogante grijns op zijn gezicht. “Verliezen? Aan jou? Alsjeblieft. Ik heb de hele zomer geoefend. Jij bent degene die hier straks naakt, geschoren en in een kooitje naar buiten loopt.”
De menigte barstte uit in gejuich en gelach, maar Liam vertrok geen spier. Hij trok alleen een wenkbrauw op en zei: “Dat zullen we wel zien. Laten we niet vergeten wie de afgelopen drie weddenschappen heeft gewonnen.”
“Ja, ja,” schoot Ethan terug, terwijl hij met zijn ogen rolde. “Maar dit is niet zomaar een weddenschap. Dit is de laatste weddenschap. Degene die ons laatste jaar zal definiëren. Dus laten we het goedmaken.”
De spanning tussen hen was voelbaar, het soort spanning dat alleen kan ontstaan na jarenlange rivaliteit. Ze waren eerder die dag over de inzet overeengekomen, en geen van beiden had zich teruggetrokken. Uitkleden. Scheren. Piemelkooi. En geen uitweg totdat de verliezer een game won.
Liam gooide een balletje de lucht in, ving het moeiteloos op. “Laten we dit feest beginnen. Jij bent eerst.”
Ethan pakte een balletje, zijn vingers raakten die van Liam voor een fractie van een seconde. Was het zijn verbeelding, of bleef Liam iets te lang hangen? Nee, hij kon zich niet laten afleiden. Dit was zakelijk. Hij stapte naar de tafel, gefocust, en vuurde het eerste schot af.
Het balletje stuiterde een keer, twee keer, en toen—klink—landde het perfect in het bekertje.
De menigte brulde, maar Ethan glimlachte niet eens. Hij keek alleen naar Liam en zei: “Jouw beurt.”
Liam aarzelde niet. Hij stapte naar voren, mikte, en—klink—landde zijn schot precies op doel.
Het spel was begonnen.
Heen en weer gingen ze, elk schot landde met precisie. De menigte werd wild, juichte bij elke treffer, hapte naar adem bij elke misser. Het was duidelijk dat ze beiden even sterk waren, maar de inzet was zoveel hoger dan alleen een potje beerpong.
“Je gaat dit niet makkelijk maken, hè?” zei Liam, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde na nog een geslaagd schot.
“Geen sprake van,” antwoordde Ethan, zijn stem stabiel. “Jij gaat onderuit, en ik ga van elk moment genieten.”
Naarmate het spel vorderde, groeide de spanning tussen hen alleen maar. Het ging niet meer alleen om de weddenschap—het ging om trots, om bewijzen wie beter was. En daaronder zat iets anders. Iets wat geen van beiden wilde toegeven.
Uiteindelijk kwam het neer op het laatste bekertje. Liam was aan de beurt, en de kamer viel stil terwijl hij zijn schot nam. Het balletje stuiterde een keer, twee keer, en toen—klink—landde het in het bekertje.
De menigte barstte los, maar Ethan stond daar alleen, zijn kaak gespannen. Hij had verloren.
Liam liep om de tafel heen, een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. “Het lijkt erop dat jij aan de beurt bent, Ethan. Uitkleden.”
Ethan bewoog niet. Hij staarde alleen naar Liam, zijn gedachten racend. Dit kon niet gebeuren. Maar het gebeurde. En hij was niet van plan om zich terug te trekken.
“Prima,” zei hij, zijn stem laag. Hij begon met zijn shirt, trok het over zijn hoofd en gooide het op de grond. De menigte juichte, maar Ethan hield zijn blik op Liam gericht. Daarna kwamen zijn spijkerbroek en zijn boxershorts.
Daar stond hij, volledig naakt, en voelde een golf van kwetsbaarheid over zich heen komen. Maar hij liet het niet merken. Hij trok alleen een wenkbrauw op en zei: “Jouw beurt.”
Liam grijnsde, trok een scheermes en een klein, glimmend voorwerp uit zijn zak. De piemelkooi. “Je kent de regels,” zei hij, dichterbij komend. “Vanaf de nek naar beneden. En dan dit.”
Ethan kruiste zijn armen, weigerde angst te tonen. “Doe je ergste.”
Liam ging aan de slag, zijn handen verrassend zacht terwijl hij Ethans lichaam schoor. De menigte juichte, maar Ethan merkte het nauwelijks. Alles waar hij op kon focussen was de aanraking van Liam, de manier waarop zijn vingers net iets te lang bleven hangen. Wat was er aan de hand?
Eindelijk was het tijd voor de kooi. Liam hield hem omhoog, zijn ogen ontmoetten die van Ethan. “Klaar?”
Ethan slikte hard, maar keek niet weg. “Doe maar.”
Met een klik zat de kooi vast. De menigte barstte uit in gejuich, maar Ethan stond daar alleen, probeerde te verwerken wat er net was gebeurd. Hij had verloren. En nu stond hij naakt, geschoren en in een kooi.
Liam deed een stap achteruit, een tevreden glimlach op zijn gezicht. “Maak je geen zorgen, Ethan. Je krijgt je kans om te winnen. Maar tot die tijd… geniet van het uitzicht.”
Ethan reageerde niet. Hij staarde alleen naar Liam, zijn gedachten racend. Dit was nog niet voorbij. Lang niet.
De menigte begon uiteen te drijven, het feest ging om hen heen verder, maar Ethan bleef staan waar hij was. Hij wist niet wat hij voelde—woede, vernedering, of iets heel anders. Maar één ding was duidelijk: hij zou Liam niet het laatste woord geven.
“Dit is nog niet voorbij,” zei hij, zijn stem laag maar stevig.
Liam trok een wenkbrauw op, een glimp van een glimlach op zijn lippen. “Oh, dat weet ik. Dat maakt dit zo leuk.”
Ethan deed een stap dichterbij, zijn ogen op die van Liam gericht. Wat was hij in godsnaam aan het doen? Hij wist het niet zeker, maar hij kon zichzelf niet stoppen.
“Je geniet hier veel te veel van,” zei hij, zijn stem amper boven een fluistering uitkomend.
Liam’s glimlach werd breder. “Misschien. Maar kun je het me kwalijk nemen? Jij bent al jaren een doorn in mijn zij. Het wordt tijd dat ik je zo zie.”
Ethan’s hart bonsde, maar hij week niet terug. Wat was er aan de hand? Hij wist het niet zeker, maar hij was niet van plan om Liam de overhand te geven.
“Denk je dat dit het is?” zei hij, iets naar voren leunend. “Denk je dat dit het einde is? Omdat dat het niet is. Je gaat hier spijt van krijgen.”
Liam’s ogen flikkerden, iets onleesbaars gleed erdoorheen. “Dat zullen we wel zien.”
De spanning tussen hen was elektrisch, het soort spanning dat alleen kan ontstaan na jarenlange rivaliteit… en iets anders. Iets wat geen van beiden wilde toegeven.
Maar voordat een van beiden nog iets kon zeggen, werd de muziek plotseling luider, en begon de menigte weer te juichen. Het feest was in volle gang, en het moment was voorbij.
Liam deed een stap achteruit, zijn grijns keerde terug. “Geniet van de kooi, Ethan. Ik wacht op je volgende zet.”
En daarmee draaide hij zich om en liep weg, Ethan achterlatend, naakt en in een kooi, midden in het feest.
Oh, dit was nog niet voorbij. Lang niet.